Het is een interessant vraagstuk, of boodschappen die oproepen tot het plegen van geweld behoren tot de vrije meningsuiting. In het algemeen wordt gesteld van niet, aangezien het geen mening is, maar een oproep, dat is te zeggen, een aanzet tot actie.
Maar waar ligt de grens ?
"ik denk dat het voor ons een goeie zaak zou zijn mocht Iran naar het stenen tijdperk gebombardeerd worden" is eigenlijk niks anders dan een mening (ttz, ik kan persoonlijk terecht eerlijk en fundamenteel overtuigd zijn van die mening, en dan zou ik die natuurlijk mogen uiten).
Maar waar ligt de grens met:
"laten we Iran naar het stenen tijdperk bombarderen"
(oproep, aanzet tot gewelddadige actie).
Dat laatste is geen mening meer, maar een aanzet tot ageren. Men zou kunnen stellen dat dat laatste verboden is.
Aan de andere kant, als een minister van landsverdediging zegt:
"wij gaan Iran naar het stenen tijdperk bombarderen, ik heb daar gisteren de generale staf opdracht toe gegeven"
is dat dan ook verboden ? Nee, natuurlijk niet. Omdat de staat de geweldsmonopolist is, en het is omdat de staat de geweldsmonopolist is, dat hij de enige is die dus mag oproepen tot het plegen van geweld, of dat nu jegens een volk, een staat, een persoon, een religie of wat dan ook is. De staat is oppermachtig en is alles gepermitteerd, binnen de grenzen van zijn fysisch kunnen natuurlijk.
Mijn idee is ergens dat dat geweldsmonopolie moet erkend blijven, en dat een expliciete of een impliciete oproep tot geweldpleging (ook geformuleerd als "meningsuiting") enkel maar mag als men een voldoende hoge staatsfunctie bekleedt zodat men de daad bij het woord kan voegen zonder in de problemen te komen met zijn eigen wetgeving.
|