[tomm]

Drosamadaris

Niet verwonderlijk dat jij dat formuleert als de definitie van "met je kinderen bezig zijn of met je kinderen begaan zijn", maar dat is dan volledig voor jouw rekening. 't Zegt meer over jou dan over mij .

Ik heb het nu vooral over kansarme gezinnen in de VS, maar ook hier heb je ze.
Ouders hebben niet gestudeerd, kunnen hun kinderen niet helpen bij het maken van de juiste keuze (hebben daar noch het geld noch de opvoeding voor gekregen) en moeten meestal vechten om rond te komen. Daarnaast wonen ze meestal in wijken met veel drugs, bende vorming, slechtere scholen, etc.
Die kinderen maken gewoon minder kans om het te maken, tenzij de overheid actief ingrijpt door, onder andere, toe te zien op de kwaliteit van alle scholen, een waterval systeem (zoals in België) tegengaan, in centra te voorzien die kinderen met achterstand gratis bijscholen en motiveren, door ook ouders te helpen, en natuurlijk door alles betaalbaar te houden. Scandinavische landen zijn daar voortrekkers in, de neoliberale Angelsaksische landen doen het op dat vlak erg slecht, net boven Mexico en Turkije in de OESO statistieken.

Uiteraard; als je als ouder liever jankt, zaagt en klaagt over wat anderen voor jou moeten doen, ipv met je kinderen bezig te zijn, dan is er weinig hoop voor dat die kinderen tot iets beter dan jezelf uitgroeien.

Dat is zever, ouders kiezen er niet bewust voor om hun kinderen te verwaarlozen(tenzij een kleine minderheid), het zijn de omgevingsfactoren die een grote rol spelen.

Want dat is uiteindelijk waar het om draait: succesvolle kinderen komen uit gezinnen waar ze de juiste attitude hebben meegekregen, uit gezinnen waar ze gestimuleerd werden, uit gezinnen waar ze uitgedaagd werden, uit gezinnen waar hen aangeleerd werd dat succes iets is waar voor gewerkt moet worden.

En dat zijn toevallig of niet meestal kinderen uit de betere middenklasse of elite, of kinderen van intellectuelen. Bij ons is er nog een zekere sociale mobiliteit, in de VS veel minder. Want nog kapitalistischer, minder sociaal gecorrigeerd.

Kinderen uit gezinnen waar ze niet gestimuleerd worden, maar uit gemakzucht voor de tv of de tablet worden gezet, uit gezinnen waar ze meekrijgen dat anderen voor hun moeten werken, uit gezinnen waar ze niet uitgedaagd worden maar in tegendeel aangeleerd krijgen dat moeite een vies woord is, uit gezinnen waar hen wijsgemaakt wordt dat succes iets is dat anderen die er voor werken van hen stelen, die zijn een vogel voor de kat.

Net alsof ouders er voor kiezen hun kinderen bewust dom te houden, de meerderheid wil het beste voor hun kinderen. En de kinderen bijbrengen dat ze niet dezelfde kans hebben als kinderen uit "betere" milieus, is net stimulerend, dan moeten ze extra hun best doen. In de meeste kansarme gezinnen gebeurt dat net niet. Men probeert toch de schijn op te houden, hun financiële problemen te verbergen voor hun kinderen. Want volgens de neoliberale normen zijn zij loosers, die zich moeten schamen. Dat werkt niet motiverend, in tegendeel.
In de jaren 50, 60 was dat anders. Ouders van eenvoudige komaf maakten er toen een punt van dat hun kinderen het beter moeten doen dan zij. De overheid hielp toen ook de sociale mobiliteit te bevorderen. De socialisten waren nog echte socialisten, de vakbonden speelden een belangrijke rol, en de tijdsgeest was anders. "Les bourgeois sont des cochons" riepen arbeiders zonen en dochters die het tot in de universiteit hadden gemaakt door luidsprekers. Jammer genoeg zijn veel van deze mensen, eens ze zelf tot de betere klasse behoorden, hun idealen vergeten.