Ik heb hier nog fiets spatlappen gemeld als brol, omschrijving: rubber, in de rubber een ingegoten metaalband (staal/ijzer) bovenaan, twee uitsteeksels opzij "flapjes" die je links/rechts over je spatbord moet plooien, alzo een klemming gevende op basis van het geplooide metaal, dat de dikte van blik heeft.
De rubber is blijkbaar zo weinig elastisch / bros dat de zo gemaakte plooien vol haarscheurtjes komen te zitten, waarlangs water (spatlapfunctie!) binnendringt, en moeilijk nog wegkan / lastig droogt, resultaat is dat het stalen blikplaatje een krakkemikkig/bros roestplaatje wordt en de rubber aan de binnenkant bruin ziet van de roestdeeltjes.
De klemming wordt te zwak, de spatlap komt los, en je wordt verondersteld nog eens de kassa te passeren om 12 euro te dokken voor deze brol.
Waarom opnieuw ter sprake: vandaag heb ik van zo een afgeschreven - ijzer gescheurd aan klemmende plooi - het roestblikplaatje eruit getrokken, een inoxblikplaatje in de plaats, en vastgesiliconiseerd. Het kwam van afval gevonden las de weg, zo van die spanbanden waarmee ze kabels vastmaken aan elektriciteitspalen. Het inox zit wel bloot (aan uiteinden en her en der wegens de rubber scheurtjes) maar zal niet roesten.
Om het nu te hebben over prijs, eens opgezocht:
https://www.pictogrammenwinkel.nl/be...x-p-14243.html
12,7x0,75mm (ongeveer de dimensies van het staalplaatje in de spatlap)
30 meter, 45 euro, kost dus zo een 1.5 euro per meter.
Dit spatlapplaatje is zo een 12 cm lang, dus voor 20 cent zouden ze de levensduur van hun spatlap quasi onbeperkt kunnen maken.
Prijs van 12 naar 12.20
Maar dat willen de brolmakers en hun verkopers natuurlijk niet. Hun kassa's moeten blijven rinkelen.
De productiekost van hun spatlap is vermoedelijk nog geen 1 euro.
En, in plaats van die brolrubber kunnen ze EPDM (gaat 50+ jaar mee, bestand tegen quasi alles) gebruiken, 7 euro per vierkante meter, de spatlap is ruw geschat (niet vierkant) opp 20 op 10 = 200 cm2, oftewel 1/50ste van een m2, 7/50=0.14
Dus, de materialenkost van een kwalitatieve spatlap is 0.34cent, de voor alles bruikbare investering van een schaar en kniptang, ingieten hoeft zelfs niet, gewoon verticale gleufjes knippen in de edpm en het plaatje er zigzag door wurmen zoals naaien. Enkele minuten werk. Monteren op dezelfde wijze: inox plaatje met tang plooien over spatbord randen en dichtknijpen.
Om maar te illustreren welke geldklopperij die fietsonderdelen zijn. En je kunt vaak de benodigde onderdelen gewoon uit afval (knipresten epdm / dakbedekkingen - vensterkaderwaterkeringen enz) halen / langs de baan vinden.
Kijk naar fiets als geheel, al dat specialistisch gereedschap dat nodig is. Dat heeft eigenlijk geen enkele mechanische reden, is gewoon om herstellen/monteren voor zich te priviligieren. Dezelfde reden als al die verschillende schroefkoppen, soms zelfs zo brutaal dat je enkel kunt vastdraaien, zijnde een schroef met een kop met 2 uitsteeksels, waarvan ze de kant tegenwijzerzin (rechtse draad - uitdraaien) hellend afslijpen, waardoor druk in die richting de schroevendraaier wegduwt van de schroefkop.
Ik rij sinds enige jaren zonder versnellingen en ook zonder vrijloop. 1 tandwiel voor, 1 tandwiel achter, een bromfietsketting (plaatjes van schakels zijn dubbel - 1.5mm zo dik waardoor de pennetjes een 4 maal zo groot contactoppervlak hebben en dus veel minder druk per opp en dus veel minder uitslijten), en alles 1/8ste breed in plaats van standaard / derailleur 3/32ste, wat het contactoppervlak tussen kettingrolletjes en tandwieltanden met de helft vergroot.
Het meest slijtende deel van een fiets zijn de achtertandwielen. Die van mij zijn gemonteerd op een as met schijfrem-schijf, ik heb dus enkel een ordinaire inbus/allen of (vrije keuze) Torx 25 sleutel nodig.
Iets gerelateerd: je kunt je de vraag stellen waarom ze fietsen steevast standaar leveren met aandrijvingscombinaties die slijtage in plaats van spreiden over de aandrijvingsonderdelen (bvb alle kettingschakels, alle tanden), concentreren op enkele.
Je moet hen onder druk zetten om oneven aantallen tanden/schakels / ondeelbaarheid te krijgen, en zelfs dan pogen ze je nog eerst die standaard op te solferen om je tot vervanging (en nog eens kassa = dubbele kost) later te maneuvreren.
Degene die de keuzes overlaat aan de "specialist", die ziet vooral zijn portemonnee leeglopen.