[cato]

Oorspronkelijk geplaatst door Frankenstein

Denkt ge nu echt dat die investeringen in onroerend in westerse metropolen als Londen bestemd zijn om Saudie Arabië overeind te helpen. Dit in de tijd dat olie heeft afgedaan als transport energiebron 1 ?


Die investeringen zijn voornamelijk gedaan door particulieren, welke weer veelal weer prinsen zijn..

Kijk wat gebeurd is met Venezuela in de jaren '70. Ook hier is destijds in de zeventiger jaren (heel) veel geld geïnvesteerd in het buitenland. Een beter woord zou zijn op deze plek 'verdwenen'.

Er kan in een generatie tijd veel gebeuren met geld. Een appel in waarde kan een multinational worden; andersom idem dito.

Vergelijking Dubai gaat ook niet. In 2008 stonden alle bouwkranen stil in deze bouwput; een indicatie indicatie hoe snel kan het gaan in artificiële economieën mocht de geldkraan dichtgaan.

Alleen Engeland en Amerika blijven een trouwe bondgenoot van SA
Soort zoekt soort zullen we maar zeggen.
citaat De Groene:

Je weet dat er iets flink is misgegaan als de leider van een land dat traditioneel zo weinig mogelijk aandacht wil trekken zoveel over de tong gaat als Mohammed bin Salman op de G20 van afgelopen weekend in Buenos Aires. De aanloop was al niet lekker: de Argentijnse politie had een aanhoudingsverzoek tegen de Saoedische kroonprins ontvangen wegens moord. Die aanklacht ging ongebruikt het archief in, maar nog steeds verscholen regeringsleiders zich naar verluidt in liften om niet met Mohammed bin Salman gefotografeerd te worden. De Franse president Macron probeerde hem juist de les te lezen – al ging het effect wat verloren omdat de Arabier grijnzend boven Macron uittorende.

Dat Mohammed bin Salman zo in de belangstelling stond, komt doordat het buitenlandse imago en de buitenlandse politiek van Saoedi-Arabië spectaculair in scherven uiteengevallen zijn. De gevolgen gaan verder dan het koninkrijk alleen. Saoedi-Arabië probeert al twee generaties het leiderschap van de Arabische en islamitische wereld te verkrijgen, stond centraal in plannen van de Amerikaanse regering om het Midden-Oosten te hervormen, en heeft vanwege zijn olie-export een belangrijke positie in de wereldeconomie.

Maar de buitenlandse ambities van het land kunnen de koelkast in. ‘De manier waarop Saoedi-Arabië sinds drie jaar de buitenwereld tegemoet treedt, zal moeten veranderen. Op deze weg kan het niet verder’, zegt Daniel Gerlach, directeur van de Duitse Midden-Oosten-denktank Candid en hoofdredacteur van het Midden-Oosten-tijdschrift zenith. ‘In de VS, Europa en andere delen van de wereld vindt een mentaliteitsverandering plaats. De overtuiging groeit dat Saoedi-Arabië niet zo stabiel, niet zo invloedrijk en economisch kwetsbaarder is dan veel mensen zich realiseerden. Veel westerse landen waren niet blij met de Saoedische export van een zeer conservatieve islam en steun aan radicale groepen, maar zagen de Saoedi’s ook als weliswaar moeilijke maar ook betrouwbare en stabiele partners. Dat is ten einde gekomen.’

Dit alles begon twee maanden geleden, toen de Saoedische journalist Jamal Khashoggi het Saoedische consulaat in Istanbul betrad om huwelijkspapieren te verkrijgen. In plaats daarvan werd hij door een vijftien man sterk team gemarteld, vermoord en in stukken gezaagd (volgens bronnen in de regering en bij de Turkse politie en de Amerikaanse geheime dienst CIA). De Turkse president Erdogan, die Saoedi-Arabië ziet als rivaal voor het leiderschap van de islamitische wereld, reageerde furieus en probeerde zo veel mogelijk de aandacht voor de moord op te kloppen. De huiveringwekkende details ervan, en het lijntje dat naar de Saoedische kroonprins zelf lijkt te lopen, deden de rest.

Dat er door de moord op Khashoggi twijfels zijn gerezen over Saoedi-Arabië als partner is logisch, maar het is ook tamelijk laat. Er kwamen in de afgelopen jaren wel meer vege tekenen voorbij. Alles is terug te leiden tot een regeringswissel in Riyad, begin 2015. Toen stierf de Saoedische koning Abdullah, en hij werd opgevolgd door zijn halfbroer Salman. Een felle machtsstrijd binnen de familie Saoed volgde, waar Salmans zoon Mohammed bin Salman als overwinnaar uit kwam. Hij werd eerst benoemd als minister van Defensie en later als kroonprins.

Onder de nieuwe leiding viel Saoedi-Arabië buurland Jemen binnen, toen rebellen daar in het voorjaar van 2015 de regering verdreven. Dat is op een drama uitgelopen. Geweld van het Saoedische leger heeft duizenden burgers het leven gekost, IS heeft grote delen van het land veroverd, een bewuste ondermijning van Jemens economie door Saoedi-Arabië dreigt een hongersnood te veroorzaken, en het Saoedische leger staat er slecht op – net als de strategische wijsheid achter de interventie.

In 2017 werd de situatie steeds bizarder. In de zomer sloot Saoedi-Arabië plotseling alle grenzen en het luchtruim naar Qatar af, in een duidelijke poging om de onafhankelijkheid van de eigenwijze Qatari’s de nek om te draaien. Dat mislukte grandioos: Qatar boog niet, en na anderhalf jaar en drie miljard euro aan pr-campagnes van beide zijden lijkt vooral Saoedi-Arabië er slecht op te staan. Later in 2017 nodigde Saoedi-Arabië de Libanese premier Hariri uit voor een kampeertrip met Mohammed bin Salman, maar werd Hariri na aankomst een week gegijzeld, geïntimideerd en mogelijk geslagen, waarna hij vanuit Saoedi-Arabië zijn vertrek als premier aankondigde en dat bij terugkomst in Libanon weer introk. Kortom: een pr-ramp.



https://www.groene.nl/artikel/salman...5d8e2-70886673