Het zou inderdaad logisch zijn dat België en Frankrijk, ik meen als laatste in Europa, hun taalkundige minderheden gaan respecteren.
In Nederland zijn Fries in eerste graad (tweetaligheid) en Neder-Saksisch en Limburgs in tweede graad (met subsidies en bevordering) erkend als minderheidstalen. Neder-Saksisch is een verzamelnaam voor Gronings, Drents, Stellingwerfs (Zuidoost-Friesland), Sallands en Twents (Overijssel), Veluws en Achterhoeks (Gelderland). Limburgs en Neder-Saksisch zijn dus geen Nederlandse dialecten, maar zelfstandige talen die een eigen plaats hebben tussen het Duits en het Nederlands.
Veel Zeeuwen willen hun taal ook als minderheid erkend zien, maar volgens taalkundigen lijkt het Zeeuws teveel op het Nederlands en is het niet zelfstandig ontwikkeld, waardoor niet aan de voorwaarden voor erkenning zou zijn voldaan.
Als deze logica naar Vlaanderen zou worden doorgetrokken, zou West-Vlaams als familie van het Zeeuws eveneens zonder erkenning blijven, maar zou het Limburgs uiteraard wel erkend worden. Dat laatste heeft misschien als bijkomend voordeel dat ook de Limburgse dialecten in Overmaas (Voeren en de nu Franstalige Montzenregio) beschermd worden. Volgens mij zijn er in enkele Franstalige gemeenten ook Duitstalige faciliteiten opgestart.
Voor het Arelerland, het gebied rond de hoofdstad van de provincie Luxemburg, zou een erkenning en bescherming van het Luxemburgse dialect eveneens goed zijn.
Voor zowel de Montzenregio als het Arelerland geldt, dat erkenning van de streektaal of het Duits zelfs in dezelfde graad als het Fries in Nederland zou kunnen, dus met tweetaligheid. Immers, het gaat om een Germaanse (streek)taal in een Romaanstalig gebied.
Van de erkenning van minderheden in Frankrijk kun je nog meer verwachten. Dan gaat het om Nederlands/Vlaams, (Elzasser-)Duits, Bretons, Baskisch, Catalaans, Corsicaans en wellicht ook Occitaans. De Fransen zullen erkenning daarom waarschijnlijk zo lang mogelijk willen uitstellen.
|