[Jacob Van Artevelde]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

]Ook is voorzichtigheid geboden met de algemeen aanvaarde bewering dat de dienstplichtigen in die tijd zich verzetten tegen de conscriptie. Dat is een opvatting die dateert uit de tijd van de romantiek. Vlaamse jongeren van de late achttiende eeuw en de vroege negentiende eeuw blijken helemaal niet zo afkerig geweest te zijn tegenover de legerdienst, zelfs al werd deze opgedrongen.

Uit de cijfers van het aantal deserteringen blijkt eerder een ander verhaal.

Enkele maanden na de Boerenkrijg moest de overheid relatief weinig druk uitoefenen om de conscrits ertoe aan te zetten zich vrijwillig aan te bieden. Pas wanneer zij geconfronteerd werden met de enorme ontberingen waarmee het leger soms kampte, kwamen velen op andere ideeën.

Dat is toch wel een open deur intrappen, wetende dat dienstweigeraars weinig andere keus hadden dan in het gewapend verzet te gaan. Waar konden ze anders terecht ? Het gewapend verzet was immers een voor de hand liggende "opvang" voor dienstweigeraars...
Omgekeerd, werd dienstweigeren natuurlijk veel moeilijker nadat het verzet was opgerold en daardoor trad er willens nillens een houding van moedeloosheid en berusting in...