[predator]

Beste forumgenoten,


Feitelijk wordt hier fel gezeverd over die transfers.

€ 2.000 per jaar en per Vlaming werd er gesteld. Dan komt het er niet opaan hoeveel BNP Brussel of Wallonië draait. Tevens is het "eigenlijk onbelangrijk" of dat geld van Vlaams pendelaars komt; een belangrijke konstatatie is ook : "de Brusselaars willen niet werken". Tomb kan jullie zélfs de "thread" aangeven waarin het weekblad "Knack" dit ten volle bewijst. Ik kan dat ook want ik heb die "thread" 'gelanceerd'.


Maar nu naar belangrijker zaken.


Is € 2.000 wél ... genoeg ?

Het antwoord is : neen !

Och ja, t'is maar een Blokker zuller sommigen zeggen. Dus : we laten een Vlaamse regeringspartij aan het woord : nl. de NV-A ! Vergeet ook Tot Slot, niet te lezen.

[font=Arial, helvetica][size=2][size=4]3) Solidariteit of verloren geld?[/size][size=2]

Laat ons duidelijk zijn: gezien het huidige verschil in welvaart tussen Vlaanderen en Wallonië is een solidariteitstransfer tussen beide deelstaten verantwoord en nodig. De N-VA koestert geen historische rancunes en is geen partij die aanstuurt op georganiseerd Vlaams groepsegoïsme. Het Vlaams regeerakkoord, dat de N-VA mee onderhandelde, pleit trouwens expliciet voor Vlaamse solidariteit met Wallonië.

Echte solidariteit veronderstelt evenwel transparantie, objectiviteit en doelmatigheid. De huidige geldstromen vanuit Vlaanderen voldoen aan geen enkel van die drie criteria.

Transparantie

Het is uiterst moeilijk om zicht te krijgen op de geldstromen, zoals ook blijkt uit de ABAFIM-studie. Er is van Franstalige kant duidelijk geen politieke bereidheid om hierover echte openheid te creëren. Wie de transfers durft aan te kaarten op het federale niveau, wordt door hen doorgaans met beschuldigingen overladen. Vlaanderen mag dus wel betalen, maar zeker niet vragen hoeveel en waarvoor.

Objectiviteit

Zoals al gezegd, aanvaardt de N-VA de noodzaak van solidariteit. Maar er zijn tal van voorbeelden waaruit blijkt dat het Vlaamse geld zeker niet altijd ten goede komt van wie het nodig heeft in Wallonië. Vlaanderen financiert al te vaak onnodige projecten, overheidstewerkstelling of sociaal profitariaat.

Slechts enkele voorbeelden:

De communautaire verdeelsleutels of wafelijzers die blijven bestaan voor uitgaven in beleidsdomeinen die vooralsnog federaal zijn.





Denk maar aan de NMBS en heel concreet aan de 300 miljoen euro die op dit ogenblik wordt besteed aan een nieuw HST-station in Luik waarvan de noodzaak twijfelachtig is. Een ander voorbeeld is het overschot aan Franstalige douaniers terwijl de douane in de Antwerpse haven het tempo niet meer aankan.

De hogere Waalse tewerkstelling in openbare dienst
In 1999 werkte ruim 39% van de Waalse beroepsbevolking in openbare dienst tegenover slechts 25% in Vlaanderen. Per hoofd van de bevolking zijn er in Wallonië systematisch meer postbodes, politie-agenten, magistraten, … dan in Vlaanderen. Niet alleen zorgt dit voor onredelijk veel uitgaven aan de Waalse overheidstewerkstelling, het zorgt ook voor een veel te lage Waalse bijdrage tot de inkomsten van de sociale zekerheid.

De uitgaven in de gezondheidszorg
Het is natuurlijk comfortabel om een zeer dure gezondheidszorg te organiseren als je de factuur naar een andere gemeenschap kan doorschuiven. Zo wordt in Franstalig België de contingentering van het aantal artsen niet nageleefd. Terwijl Vlaamse jongeren een ingangsexamen moeten afleggen, blijft Wallonië maar ongebreideld artsen opleiden. Bovendien is er, in tegenstelling tot de Vlaamse nadruk op eerstelijnsgezondheidszorg, in Wallonië ook de tendens naar dure, specialistische geneeskunde. Dit vertaalt zich in de oplopende kosten voor medische beeldvorming. Terwijl de maatregelen tot zgn. responsabilisering ervoor zorgen dat deze kosten in Vlaanderen dalen, blijven ze in Wallonië en Brussel explosief stijgen. In Vlaanderen werd in 2001 voor gemiddeld 12,46 euro per inwoner aan medische beeldvorming voorgeschreven. In Brussel was dat 16,95 euro, en in Wallonië 20,28 euro.

Doelmatigheid






Er wordt wel veel gesproken over een Waals economisch herstel dat in aantocht zou zijn. De waarheid is dat de enorme Vlaamse financiële injecties structureel niets ten goede hebben bijgedragen. Uit de publicatie van de Regionale Rekeningen door het Instituut voor de Nationale Rekeningen in februari 2004, blijkt het opnieuw: Wallonië beent Vlaanderen op geen enkel vlak bij. In de periode 1995-2001 blijven de economische groei, de investeringen, de productiviteit en de werkzaamheidsgraad in Wallonië negatief evolueren in vergelijking met Vlaanderen.

Meer nog, het unitaire systeem –inclusief de transfers- is een belangrijke belemmering voor een mogelijk Waals herstel. Zolang de loonvorming bijvoorbeeld unitair gebeurt, zal het investeringsklimaat in Wallonië problematisch blijven. Welke private ondernemer zal er immers “Vlaamse” lonen willen betalen in Wallonië als de productiviteit per eenheid product er 5% lager ligt? Studies van het IMF en de OESO wijzen uit dat het unitaire systeem op die manier zelf structurele werkloosheid veroorzaakt. En die veroorzaakt vervolgens geldtransfers in de sociale zekerheid. De onvoorwaardelijkheid van die geldstroom moedigt bovendien niet echt aan tot verantwoordelijkheidszin. Zo werden er in Wallonië in 2003 welgeteld twee werklozen geschorst.

Een systeem instandhouden dat eerst bijdraagt tot de problemen en vervolgens tot een structurele financiële afhankelijkheid, staat haaks op echte solidariteit. Het is verloren geld.



[/size][size=4]Tot Slot[/size][size=2]

De N-VA vraagt aan haar Vlaamse coalitiepartners om, in het licht van deze nieuwe gegevens over de financiële transfers, werk te maken van het engagement in het Vlaams regeerakkoord, om af te stappen van de huidige geldstromen en te streven naar objectieve en transparante solidariteit.

De N-VA hoopt dat ook de Franstalige partijen zich zullen bezinnen over de nieuwe gegevens inzake de geldstromen. Verdere stappen in de staatshervorming zullen uiteindelijk beide gemeenschappen ten goede komen en staan niet haaks op de solidariteit. De weigering ervan zou getuigen van een fatale kortzichtigheid. Zeker een onverkort “non” op de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, een loutere uitvoering van de Grondwet, zou getuigen van een gevaarlijke arrogantie.[/size][/size][/font][font=Arial, helvetica][size=2]
Auteur:
Bart De Wever, Vlaams parlementslid N-VA

Meer informatie:
Telefoon: 02/219 49 30
Fax: 02/217 35 10
Url: www.n-va.be/transfers [/size][/font]

Op dit "adres" kan je ook de volledige tekst terugvinden.

Mijn conclusie :

- verhoog die € 2.000 gerust met 20 �* 25 %;
- DHL is nog maar een kleinigheid wat Vlaanderen van uit de hoek der Brusselaars en Walen te wachten staat.

Beste Groeten !