[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Objectief gezien heeft u gelijk en is het onderscheid tussen vrijwillig en gedwongen een illusie. Maar wij zijn niet in staat om onszelf objectief te zien. Wij kennen onszelf en de wereld subjectief.

Juist. En om als mensen samen te leven is het blijkbaar nodig om dat subjectieve spel te spelen ; trouwens ook voor onze psychologische gezondheid - ook al beseffen we dat het allemaal illusie, schijn, en Sinterklaas is.

Maar dat moet niet beletten van in te zien dat de natuurkunde dus niet "belemmerd" wordt door dat subjectieve beeld dat onszelf de illusie geeft dat wij "fundamenteel anders" zijn dan andere fysische systemen.

Die belemmeringen die we ons dus inbeelden, en die gewoon als concept nodig zijn om onze subjectieve illusies kunnen te onderhouden, bestaan dus in werkelijkheid niet. Wij beelden ons die enkel maar in.

Als dusdanig naar die illusies, en alles wat daar uit volgt, verwijzen om fundamentele grenzen te stellen aan wat machines zouden kunnen, is dus fout. Tenzij daar natuurlijk OOK een illusie over moet onderhouden worden om onze subjectieve illusies "coherent" laten te zijn.

En wij weten ons gedreven door emoties die ons een sterk verband laten voelen tussen lichaam en geest en dan blijkt dat lichaam en geest zich bewust zijn van de noties vrijwillig en gedwongen. Spinoza heeft daar een elegante verklaring voor gegeven. Hij bedacht dat wat we vrijwillig doen ons geluk vergroot en dat wat wij gedwongen doen ons geluk vermindert en ons lijden vergroot. Wij streven naar vermindering van lijden en vergroting van geluk.

Allemaal goed mogelijk, maar dat is niks anders dan perceptie van wat fysisch toch gebeurt.

Objectief gezien is het allemaal nutteloos, betekenisloos en zinloos. Heeft het dan nog zin om over evolutie, kunstmatige intelligentie en robots te speculeren of er aan te werken?

Het punt is dat of dat nu "zin" heeft of niet, het zal gebeuren, omdat daaraan werken uiteindelijk gewoon een natuurkundig verschijnsel zal zijn. Wij doen wat wij doen omdat de fysica ons dat laat doen. Wij geven daar misschien zin aan, maar of wij daar nu zin aan geven of niet verandert niks aan het feit dat we het doen: omdat het nu eenmaal de dynamiek is van de natuur. Wat wij daar ook bij ervaren als "zin" of "onzin".

Maar ik zou zelfs zeggen, in de mate dat het ervaren zal worden, zal het, net als alle andere illusies, gepaard gaan met een illusie van zin. Ook al is het in werkelijkheid zinloos, zoals alles eigenlijk "zinloos" is, maar het is gewoon een fenomeen dat zich voordoet.

Het leven is gewoon een natuurkundig fenomeen, dat zich nu eenmaal voordoet in een universum met onze natuurkundige regels in. Op dezelfde manier dat sterrestelsels ontstaan. Dat kan ook "zinloos" zijn, maar ze ontstaan wel, omdat het volgens de regels van de natuurkunde verloopt. Wel, de evolutie van leven is ook een natuurkundig fenomeen. Dat is even "zinloos". En die evolutie zal waarschijnlijk aanleiding geven tot intelligentere machines, doodgewoon omdat die een normaal verloop van de evolutionaire dynamiek betekenen. Of dat nu zinvol is of niet. En wij gaan die bouwen. Omdat dat deel uitmaakt van diezelfde dynamiek. En wij daar gewoon een onderdeel van zijn, zoals een radertje meedraait in een uurwerk, en een electron meedraait in een chemische reactie.

Of moeten we maar accepteren dat wij alles subjectief bekijken omdat dit nu eenmaal ons lot is en omdat we gedreven worden om te leven en er het beste van te maken?

Inderdaad. Ik denk dat wij zin geven aan wat we doen, niet omdat het zin heeft, maar omdat het de enige manier is om een ervaring te hebben die in overeenstemming is met wat er toch gebeurt.