Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Everytime
Is Olivier Gourmet ook separatist? "Wie?", zal u me zeker vragen. Olivier Gourmet, een Waalse acteur, die, onder meer, een prijs in de Festival van Cannes in 2002 won voor zijn interpretatie in "Le Fils", een film van de broers Dardenne.
Wat zegt Olivier Gourmet in "Le Monde 2" : "Nous sommes des faux Français de la province oubliée". ("We zijn valse Fransen van de vergeten provincie"). "Nous avons plus d'affinités avec la France qu'avec la Flandre". ("We hebben meer affiniteiten met Frankrijk dan met Vlaanderen"). "L?*-bas, dans le Nord, personne ne sait que j'ai reçu le prix d'interprétation ?* Cannes, par exemple." ("Daar, in het Noorden, weet niemand bijvoorbeeld dat ik de interpretatie prijs in Cannes behaald heb").
Verder nog dit : " Nous sommes de nulle part, nous ne savons pas qui nous sommes, alors nous nous cherchons et nous rigolons beaucoup de nous-mêmes." ("We zijn van nergens, we weten niet wie we zijn, dan zoeken we elkaar en lachen we veel met onszelf".)
En Benoit Poelvoorde! Wie? Nog een Waalse acteur, nog meer bekend in Frankrijk, vooral met de film rond Claude François "Podium" maar ook "Les Randonneurs", "Le Boulet" en nu in de actualiteit met de nieuwe film waarin hij speelt, "Narco". Wat Poelvoorde zegt : "Chez nous, en Belgique, star, ca ne veut rien dire, cela n'existe pas". ("Bij ons, in België, ster, dat betekent niets, dat bestaat niet".) Om te eindigen met een "Je dois tout ?* la France!" ("Ik heb alles aan Frankrijk te danken!").
Die twee Waalse acteurs zijn misschien geen separatist maar ze zeggen duidelijk dat ze geen Belgische gevoelens hebben en dat ze met Frankrijk ergens verbonden zijn. Stel je voor, Poelvoorde heeft meer media-aandacht in Frankrijk dan in België, en dat voor iemand die uit België komt. Is het normaal? Maar ja, wat is nog normaal in België? Da's een andere vraag.
|
Niets is normaal in België. Dat "nog" is overbodig.
Die twee mensen voelen zich duidelijk ontvoerde Fransen.
Bien étonné de me trouver ensemble? Jules Destrée had het bij het rechte eind...
Eerder vanzelfsprekend: ik herinner me nog levendig mijn verbijstering toen ik na doorworstelen van een paar meter geschiedenisboekenplank tot het schokkend inzicht kwam dat wie we vandaag Vlamingen noemen in wezen ontvoerde Nederlanders zijn.
Outside the box bekeken en na feiten van meningen gescheiden te hebben worden sommige schijnbaar bizarre feiten wat duidelijker: bijvoorbeeld waarom die Vlamingen na de muiterij van 1830 geweigerd hebben op te gaan in de prestigieuze - en laat ons eerlijk zijn - prachtige Franse kultuur, ondanks de zware druk zoals die door Charles Rogier verwoord werd in zijn brieven aan lord Palmerston en Jean-Joseph Raikem.
Wat drijft ons naar elkaar toe? Er is het geheel van normen en waarden, omgangsvormen, zeden, gebruiken en fatsoensnormen, de kant waar voldoende neuzen naar gericht zijn om er een onderstroom in te kunnen herkennen en te kunnen vaststellen dat het spreekwoordelijke
idem velle idem nolle daarin opvalt. Dat is de voedingsbodem geweest die het Nederlands karakter van wat we nu Vlaanderen noemen uiteindelijk heeft doen prevaleren op het negentiende-eeuwse neofeodale knutselwerk.
Die onderstroom wordt voelbaar op allerlei nieuwe gebieden zoals blijkt uit de berichtgeving in de media. De Lage Landen worden op het internationale vlak stap voor stap als één gebied op de kaart gezet, niet alleen in de literatuur maar ook in handelsmissies. De opvallend gelijklopende arbeidsetiek zorgt voor fusies met North Sea Port als kers op de taart. Het Vlaamse koopgedrag laat een voorkeur zien voor noordelijker assortimenten. Studies over de meest uiteenlopende terzake doende onderwerpen schieten als paddenstoelen uit de grond en bevestigen de trend. Er wordt geïnvesteerd in betere wederzijdse verbindingen voor de “zwakke” weggebruiker. We kijken naar elkaar, leren van elkaar en nemen elkaars ideeën over.