De idee van heiligheid van de mens vindt een betrekkelijke parallel in de idee van de menselijke waardigheid in de UVRM en de Wet. Maar een wezenlijk verschil is dat de term heiligheid verwijst naar God, als schenker van het leven en morele autoriteit. Voor de UVRM en de Wet is het de mens zelf die bepaalt wat zijn waardigheid betekent en wat moreel is of immoreel. De VU Amsterdam heeft daarover een studie gepubliceerd waaruit het onderstaande citaat is genomen. (Link niet mogelijk)
... Aan het lichaam komt een bijzondere status toe in onze cultuur, hetgeen door het recht wordt gereflecteerd. De lichamelijke sfeer wordt op grond van die status ook los van de persoonlijke opvattingen van het individu gewaardeerd en beschermd. Zoals het in een onderzoek naar de betekenis van lichamelijke integriteit wordt verwoord: “Het menselijk lichaam wordt meestal een morele status toebedeeld die hoger is dan die van niet-levende fysieke entiteiten en van plantaardige en dierlijke organismen. Heiligheid (‘sanctity’), waardigheid (‘dignity’) en integriteit (‘integrity’) zijn in dit verband vaak gebruikte termen.”44
Een dergelijke visie komt tot uiting in wat de auteurs van die studie een lichaamsgerichte benadering noemen. Daarin “wordt het lichaam zelf een morele status toebedeeld die niet (helemaal) samenvalt met de waarde die de persoon in kwestie eraan hecht.”45 Te denken is aan de gedachte dat het lichaam een geschenk is, en dat men het op grond daarvan met passende eerbied dient te behandelen.
Daarnaast kan men de opvatting dat het menselijk lichaam geen gewone zaak vormt, maar een eigen status heeft, reeds als een lichaamsgerichte benadering beschouwen. De beperkingen die vanuit een lichaamsgerichte benadering aan de beschikking over het eigen lichaam worden gesteld, kunnen moralistisch of paternalistisch van aard zijn. ...