Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Voltian
Ik vond De Afspraak met Patrick Loobuyck gisteren best ontluisterend. Ik had er eigenlijk tot dan niet bij stilgestaan, maar als je inderdaad vergelijkt met de verontwaardiging destijds met Semira Adamu en het hoge fait divers gehalte van de dood va Mawda nu, kan je enkel concluderen dat we onverschilliger/verhard/ongevoelig zijn geworden.
Ik herinner me bvb. ook niet dat er toen ook maar iemand de schuld bij Semira legde, hoewel ze al zoveel keer zich had verzet tegen een uitwijzing; net zoals de ouders nu voor de zoveelste keer illegaal in Engeland trachtten te geraken.
De gelijkenissen tussen de 2 situaties zijn treffend; het verschil in reactie van bevolking en politiek des te opvallender.
Sign of the times I guess...
Zonder ook maar een waardeoordeel te vellen; degene die vinden dat de maatschappij de afgelopen 10-20j niet is verhard moet gewoon de zaak Semira Adamu & Mawda naast elkaar leggen
|
Wat beide zaken gemeen hadden is dat het over mensen gaat die geen recht op verblijf hadden en zich daar met alle middelen tegen verzetten, zodra ze gevat worden of dreigen gevat te worden.
Dat leidde tot gevaarlijke situaties waarbij wie de wet vertegenwoordigt alle middelen inzet om hun opdracht uit te voeren.
Hoe groter het verzet, hoe meer risico dat er iets fout gaat. Ligt dit dan louter aan wie de opdracht uitvoert of evengoed aan wie zich extreem verzet?
Meer mensen vinden dat het over actie en reactie gaat, wat niet betekent dat we verharden, maar wel dat er anders over gedacht wordt.
Ik vind dat die ouders wel mee verantwoordelijk zijn, en niet enkel het beleid.
Is dat een hard oordeel? Nee, het is enkel geen op enkel emoties gebaseerd oordeel, wat nu door een aantal politici als " dat moet" door de strot wordt geramd. Die politieke recuperatie lijkt me walgelijk.
Nu, wanneer die agent niet had mogen schieten moet hij daarvoor gestraft worden maar tot heden is dat niet duidelijk.
Ook bij die ouders stel ik me vragen, mocht het mijn kind van 2 zijn, zou op TV en media komen iets zijn waar ik geen ruimte voor zou hebben, ik zou kapot zijn van verdriet.
Maar nog voor ze begraven zou zijn al zo in de media komen?
Daar zou ik voor bedanken.
Ik zou me vooral de vraag stellen of die zoektocht naar dat " beter leven" de risico's die ik nam wel waard waren...