[Diego Raga]

Dat wat als 'de dood' wordt aanzien zou wel eens heel anders kunnen uitdraaien, dan we (in het westen) als een 'niets' aanzien.

Bron: Het Tibetaanse boek van Leven en Sterven

Eerste fase:

"De ervaring van de eerste bardo, de chikhai bardo, onmiddelijk na de dood, wordt beschreven als helder licht, de ervaring van de oorspronkelijke staat die nooit geboren is en nooit dood gaat. “De grond realiteit van alles is open, leeg en naakt als het luchtruim. Lichtgevende leegte zonder centrum of omtrek ... verschijnt (Sogyal 259). Deze toestand komt als een totale en onverwachte verassing voor de meeste mensen, die in een zwijm door haar licht gaan, onbewust dat het heldere licht hun eigen meest innerlijke essentie en de Grond van hun Wezen is, en dat het niets bevat dat zou kunnen veroorzaken dat het sterft."

Tweede fase:

"Als we het primaire of secundaire heldere licht van ons eigen bewustzijn in de eerste bardo niet herkennen, zakken we af naar de tweede bardo, de chonyid bardo, die minder abstract is."

Derde fase:

"De ervaring van de dood betekent voor de meeste mensen tijdens de eerste twee bardo’s een toestand van vergetelheid, en een wakker worden wanneer “lucht en aarde zich scheiden” en al onze gewoonte neigingen geactiveerd en weer wakker worden. We zijn nu in de volle complexiteit van verschijnselen en ontmoeten een veelvoud van echt lijkende vormen en gebeurtenissen. De derde bardo overbrugt de tijd tussen het opnieuw wakker worden van zelfbewustzijn en het ingaan in de baarmoeder van het volgend leven. Het ontstaat door ons falen de twee eerdere bardo’s te herkennen als de werkelijke essentie van bewustzijn. Deze derde en langste bardo wordt de sipa bardo genoemd, de bardo van worden en bestaan – het bestaan van een mentaal of bardo lichaam en het innerlijke bestaan van bewustzijn."

http://www.katinkahesselink.net/boeddha/dodenboek.html

Voor wat het waard is.