Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ja_an
Zelfs binnen één enkele kleine post slaagt u er niet in om coherent te blijven.
Eerst zegt u dat het pact "wel degelijk DE FACTO bindend" is, daarna zegt u dat het pact "een vorm van binding" heeft.
Welk van de twee is het?
|
Dat betekent hetzelfde he. Iets is "de facto" bindend, als het eigenlijk bindend is, ook al is het dat op papier niet. Maw, als het dus wel degelijk een vorm heeft die bindend is, ook al staat het er zo niet in.
Ik zou kunnen zeggen: "als ik uw enige klant ben, dan ben ik de facto uw baas". Nergens hebben wij een contract geschreven waarin jij aanvaardt dat ik uw baas ben. Nergens heb ik officieel enige autoriteit over U. Op papier ben ik dus uw baas niet. Maar in werkelijkheid, "de facto", wel, want zonder mij hebt gij geen inkomen. Ik kan U dus ongeveer hetzelfde vragen dan wat een werkgever U zou kunnen vragen. Ik ben dus een zekere vorm van uw baas, ook al ben ik dat op papier niet.
Citaat:
|
Uw vraag over de regeringscrisis is eenvoudig: de N-VA grijpt dit dossier aan om een statement te maken. De andere partijen zien geen probleem in het pact en weigeren dan ook de plooien voor de aanstellerij van de N-VA. Als de N-VA een regering kan laten vallen omwille van principes, waarom zouden de andere partijen dat niet kunnen?
|
Dus wil jij zeggen dat het *in werkelijkheid* totaal geen belang had of dat pact nu getekend werd of niet, maar dat "omwille van aanstellerigheid van een coalitiepartner", de anderen dan maar eens besloten van een regeringscrisis te veroorzaken ? Dat is een rare manier van collegialiteit, niewaar ?
Wat vooral eigenaardig is in die uitleg is dat Michel een stemming heeft gevraagd met steun van de oppositie. Normaal gezien neemt een regering collegiaal besluiten. Als een van de partners "door aanstellerigheid" een dossier niet wil laten doorgaan, dan gaat het dossier normaal niet door, da's alles. Als dat dossier nu toevallig HEEL BELANGRIJK is voor de andere partners en IETS IRREVERSIEBELS zou veroorzaken als het niet goedgekeurd wordt, dan kan het wel tot een crisis leiden, maar voor iets dat niet bindend is, dus tot niets engageert, en dus niks te betekenen heeft dat irreversiebel zou zijn (immers, niet bindend, niet engagerend, niet niks) is dat toch wel een bijzonder onverantwoordelijke houding, nee ?
Want je zou verwachten dat de regering nog andere dingen te doen had, waar ze wel collegiale overeenkomst zou over vinden. Al dat was dus, voor Michel, minder waard dan iets dat niet bindend is ?
Je merkt duidelijk wel dat het WEL belangrijk was, dat Michel WEL vond dat er iets irreversiebels niet zou doorgaan als hij niet tekende, en dat ABSOLUUT WEL wilde bekomen, he. Anders maak je geen drukte over iets dat geen belang heeft.