Aangezien de familie van mijn Latijns Amerikaanse vriendin zeer katholiek is, word ik regelmatig geconfronteerd met culturele verschillen die hun oorsprong vinden in het Christendom.
Een van de zaken waar ik moeite mee heb, is de manier waarop ze naar familie en vrienden kijken. Als je familie bent of deel uitmaakt van een religieuze kring, heb je blijkbaar een monopolie op vergiffenis. Ongeacht wat je uitspookt, en ongeacht of je er spijt van hebt of niet.
Een medewerkster uit de kerkgemeenschap van mijn schoonmoeder steelt al maanden aan een stuk van vluchtelingen die er als gast verblijven. Maar ook van particulieren zoals mijn eigen schoonmoeder (vooral electronica en 1 keer een keukenapparaat).
Ze is meermaals betrapt maar niet aangesproken. Schoonmoeder heeft inmiddels de samenwerking beëindigd maar wil wel vriendinnen blijven.
Ikzelf ben niet gelovig maar herinner me van bij KU Leuven (vak religie) dat een oprechte spijtbetuiging de absolute voorwaarde is voor vergiffenis. Geen spijt, geen vergiffenis.
Voor mij lijkt het er sterk op dat veel religieuzen dit niet weten.
Maw dat "zondaars" om de haverklap vergeven worden zonder dat ze er oprecht spijt van hebben (betuigd).
Ik denk bijvoorbeeld aan seriemoordenaar Gary Ridgway die massa's prostituees vermoordde maar in de rechtbank vergeven werd door de vader van een slachtoffer. Er waren 48 slachtoffers, en van velen wist Ridgway niets meer uit onverschilligheid.
Serial killer Gary Ridgway: the power of forgiveness (??)
Voor velen ben je dan een goede christen. In mijn ogen ben je dan een idioot die zijn eigen religie niet eens begrepen heeft.
Ik merk dat de vergevingsgezindheid van veel Latino christenen afhangt van de verwantschap. Een complete buitenstaander kan totaal niet op diezelfde vergevingsgezindheid rekenen.
Hypocrisie?