Ik ken veel kinderloze koppels die een dikke villa waar je met tien man in kan wonen hebben, twee of zelfs nog meer dure wagens, Beiden een horloge van een jaarloon aanhebben, de duurste merkkledij kopen omdat ze niet in een JBC gelijkaardige winkel willen gezien worden, Naar de duurdere restaurants gaan en daarvoor zelf 100 km ver voor willen rijden, jacuzzi, zwemspa of compleet aangelegd zwembad in de tuin liggen hebben, tuinonderhoud laten doen, een kuisvrouw die dagelijks langs komt, 's avonds tientallen lichten in de tuin en oprit, de BBQ die op een kleine professionele keuken lijkt, een gasverwarming op het terras voor de iets killere zomeravonden, steevast de betere wijnen bij het eten willen drinken, enzovoort enzovoort ... Maar wel klagen en zagen omdat het leven zo duur geworden is. Maar beiden wel werkdagen van 14 uur en meer maken en een zo gejaagd leven hebben zodat een kans op hartinfarct, burn-out of depressie constant op de loer ligt.
Als ik dan uitleg hoe mijn vrouw en ik leven dan vinden ze ons maar triestig volk. Maar als ik dan zeg dat ik deze voormiddag een toer met mijn E-bike ga doen, in de namiddag ga winkelen en als mijn vrouw thuis komt alles spic & span is en het eten klaar staat dan zijn ze wel stik jaloers. En voor ons hoeft geen duur restaurant. Een leuke brasserie met zomerterras is zoveel aangenamer dan die dure restaurants waar je amper durft te bewegen.
DE VRAAG IS DAN WIE ZIJN NU DE ECHTE ZOTTEN
