Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Piero
Emphatie is een gedragskenmerk. Gedrag moet worden ontwikkeld ofwel aangeleerd.
|
Bijlange niet. Het is een intrinsieke eigenschap. Natuurlijk kan je iemand Pavloviaans ook trainen op reflexen, maar het gegeven dat je nu toevallig bij het mentale beeld dat een zekere andere persoon een aangename ervaring heeft, ook een eigen aangename ervaring ondergaat (wat empathie eigenlijk is he: een vastgestelde correlatie tussen het idee/de illusie/ het gedacht dat een zeker ander persoon een aangename ervaring zou hebben, en daar zelf een aangename ervaring bij ondergaan), is wel degelijk even intrinsiek dan als men op uw grote teen klopt, dat een onaangename ervaring is. Dat moet je ook niet "aanleren" dat op uw teen kloppen een onaangename ervaring heeft.
Maw, er is een merkwaardig verschijnsel bij mensen (en waarschijnlijk bij nogal wat andere dieren) dat men het als een aangename ervaring ervaart (zoals een pint drinken) van te denken dat een andere persoon zelf een aangename ervaring ondergaat. Een "warm gevoel bij de gedachte dat iemand anders een goeie ervaring heeft/plezier heeft/geniet".
Dat is intrinsiek. Je kan dat niet "leren" he. Je kan wel leren doen alsof. Ik doe dat de ganse tijd. Dat is sociaal verwacht. Het is sociaal verwacht om het "erg te vinden" als iemand anders iets ergs overkomt. In de meeste gevallen kan mij dat geen ballen schelen, maar zal ik toch vijnzen dat ik daar "zeer door heb". Ochottekes orcharme toch. Maar voor sommige personen heb ik dat echt. En ik beslis dat zelf niet, natuurlijk. Net zoals ik niet beslis dat ik een pint lekker vind.