[Bovenbuur]

Als aanvulling op Jeebee's uitleg, op een iets lager niveau:

Wat een typisch zwart gat zoals die in de ruimte voorkomen is is een hemellichaam met een grote massa die in een relatief hele kleine ruimte is samengeperst. Binnen materie zoals wij het meestal tegenkomen in ons dagelijkse level is heel veel lege ruimte te vinden. De atoomkernen die veruit het grootste deel van de massa van een stof mee dragen liggen bijvoorbeeld verhoudingsgewijs ver van elkaar af, daartussen zit enkel een hoop lege ruimte waar af en toe een electron doorheen komt zoemen. In een zwart gat zijn dat soort lege ruimtes voor het grootste deel verdwenen, omdat het object zwaar genoeg was geworden dat de zwaartekracht sterker werd dan de elektromagnetische krachten die de atoomkernen uit elkaar duwen. (Vaak zie je dat een superzwaar object pas een zwart gat wordt na een levensduur als ster, dit komt omdat actieve kernfusie ook een kracht genereert die de massa uit elkaar duwt, tot de brandstof in de kern begint op te raken krijgt de elektromagnetische kracht hulp.) Een zwart gat is zwart omdat er een punt is buiten het zware object zelf waar de zwaartekracht zo sterk is dat zelfs licht niet meer ontsnapt.

Als je verder van een zwart gat af komt is er echter niet heel veel bijzonders aan de zwaartekracht. Deze is hetzelfde als de zwaartekracht bij een ster van dezelfde massa. (De kracht die de fusie uitoefent is ook relatief verwaarloosbaar als je verder af komt, tenzij je een speciaal ontwikkeld zonnezeil hebt.) De ster heeft geen horizon waar geen licht meer door ontsnapt omdat ze teveel volume heeft, als je een ster induikt neemt de zwaartekracht onder het oppervlakte weer af. De maximale sterkte van het zwaartekrachtsveld van elk object ligt rond de oppervlakte, hoe compacter het object (bij dezelfde massa), hoe hoger dat maximum. Een zwart gat is dan ook geen "stofzuiger" die actief andere hemellichamen opzuigt, het is gewoon een zwaar ding waar soms andere dingen naartoe vallen. Dat is erg handig, want de zwarte gaten waar iets naartoe valt (langzaam, via een instabiele baan om het gat) zijn de gaten die we kunnen zien. Telescopen in het elektromagnetisch spectrum zij nogal waardeloos voor het direct aantonen van iets waaraan geen elektromagnetische straling ontsnapt.

En dan nu terug naar de vraag: Een zwart gat zoals je je dat voorstelt is een zwaar object. Op het moment dat er meer massa naar dat object toe valt wordt het inderdaad nog wat zwaarder.

Tenslotte: in het centrum van veel melkwegstelsels (galaxies, is daar eigenlijk een fatsoenlijk Nederlands woord voor?) waaronder het onze staat volgens berekeningen ook een zwart gat. Veel van deze gaten, waaronder weer die van ons, zijn zo zwaar dat ze eigenlijk niet ontstaan kunnen zijn door de normale zwaartekracht gedreven processen, dat zou langer duren dan ons universum oud is. Misschien bestaat er dus nog wel een manier voor een zwart gat om zwaarder te worden...