[Jazeker]

Ok, mijn excuses voor de nogal korte antwoorden van gisteren. Ik had nogal slecht nieuws gekregen en was niet in het beste humeur. Ik zal het even hernemen:

1. ethisch naar het progressieve neigend:

Ik ben voor het homohuwelijk al vind ik dat dat een symbooldossier was dat men beter met een tussenstap had kunnen oplossen. Zorgen dat een samenlevingscontract dezelfde rechten (fiscaal, erfenis, ... etc) garandeert als een huwelijk ware een tussenstap geweest die minder symbool-geladen is en toch voor hetzelfde resultaat kon zorgen zonder de polarisatie ten top te drijven. Maar blijkbaar wou men de contra's uitdagen.

Ik ben absoluut pro euthanasie mits er voldoende checks and balances worden ingevoerd die zorgen dat de familie niet zomaar van de lastige bomma of bompa af kan. Maar in mijn ogen ligt de beslissing over je eigen leven in je eigen handen en zeker wanneer uitzichtloos lijden je enige vooruitzicht is. En laten we wel wezen, zelfs voordat de euthanasiewetten (nog te strikt in mijn ogen) er waren, gebeurde het reeds. Wie zal zeggen of die terminale patient stierf aan vergiftiging van het lichaam door de effecten van kanker of doordat de dosis morfine om de pijn weg te nemen wat aan de liberaal hoge kant was? Wat dat betreft heb ik een en ander van dichtbij gezien en het lijkt me een waardiger manier van heengaan dan dat men iemand letterlijk aan zijn bed moet vastbinden tot hij/zij de pijp aan maarten geeft.

Adoptie door holebi's vind ik dan weer een brug te ver. Voor mij primeren daar de rechten van het kind en niet de kinderwens van het koppel. Zolang ik geen gedegen studies zie die me klaar en duidelijk aantonen dat een kind opgevoed door een papa en papa of een mama en mama een evenwaardige opvoeding en thuis heeft als een kind dat een moeder en vader heeft, dan pas ik voor dat dossier. Emo-argumenten als "ik weet een hetero gezin waarin het niet zo goed ging" ketsen op mij af.