Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jonas Elossov
Ok, de handboeken internationale politieke geschiedenis die we gebruiken aan de Ugent wat deze kwestie aangaat zijn blijkbaar fout. Ik zal ze daar dan ook attent op maken. - Deze zaak heeft trouwens niets met LSP of marxisme te maken, maar verkeerde feiten die meegegeven worden in mijn eigen cursussen... mijn excuses...
|
Ik denk dat het punt eerder is dat men zich tegenwoordig amper nog kan voorstellen dat het in de jaren '20 perfect mogelijk was om tegelijk een communist te zijn én een vurig bewonderaar van de Amerikaanse Declaration of Indepedence. Ho Chi Minh was zowel een communist als een anti-kolonialist, en in de tijd voor de Koude Oorlog was het logisch dat hij zowel inspiratie vond in Marx als in de anti-kolonialistische stellingen van de founding fathers.
In de post-WO II periode werd pas definitief duidelijk dat de VS zelf een imperialistische mogendheid waren, aangezien de Koude Oorlog de Amerikanen dreef tot verregaand neo-kolonialisme: Mossadeq in Iran, Vietnam, ... Dit betekent niet dat de VS voor WO II niet imperialistisch waren bij momenten, zowel Monroe, Roosevelt als Wilson hebben geïntervenieerd en landen en kolonies veroverd. Maar met uitzondering van de Filippijnen dat eind 19de eeuw op de Spanjaarden werd veroverd, bleef dit beperkt tot het Amerikaanse continent.
Er is dus wel degelijk een link met de Koude Oorlog in dat verhaal over Ho Chi Minh en zijn aanvankelijke sympathieën voor de VS, maar het is niet zo dat Ho Chi Minh pas communist zou zijn geworden in de jaren '50. Het is wel zo dat de VS pas eind jaren '50 de vijand werd van het Vietnamese volk.