Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Het grappige is dat ik merk dat er eigenlijk niks verandert, behalve dat ik niet naar mijn instituut ga (is gesloten (*), we doen voor de mop een beetje thuiswerken, maar veel kan je niet echt doen, alle apparatuur ligt stil).
Die die het het moeilijkste heeft, is mijn oudste zoon: zijn lief is ook bij haar ouders....
Het is een enorm voordeel voor mijne kleine, die nu enorm veel kan leren, want hij moet niet meer zijn tijd gaan verdoen op school.
(*) is trouwens zo een van die onverwacht problematische dingen. Wij doen namelijk ook (evenals onze buren) aan biologische studies, en bijvoorbeeld, de proteine structuur van virussen en zo. Zo merk je dat "alles met alles" is verbonden. Als wij stil blijven, kunnen sommige onderzoeken naar bijvoorbeeld corona proteinen niet meer gebeuren. Natuurlijk niet "deze week", maar als dat maanden duurt, heeft men een poot van de stoel afgezaagd...
|
Ook ik word verondersteld van thuis uit te werken: oefeningen Nederlands & Duits te maken voor op de webpagina van de school.
Voor jonge Brusselse Franstaligen (tussen de 15 en de 20 jaar, zeggen we maar), van wie er niet weinig nu zo goed als opgesloten zitten in een klein appartement met véél ander volk in - als ze wat chance hebben is er een balkon of een koertje van twee vierkante meter - terwijl ze van langs alle kanten gebombardeerd worden met niet bepaald geruststellende informatie, en bovendien 'de hormonen' door hun lichamen hebben razen.
Nederlands
in jong Franstalig Brussel
in deze tijden
ja, dat is nu alleszins absolute prioriteit
Bref: deze corona-crisis doet mij de futiliteit van m'n job inzien, in een 'systeem' zoals dat waarbinnen ik word verondersteld te functioneren.
Dat doet deugd, ergens. De 'stress' blijkt volledig weg.
Ik hoorde vandaag dat mijn directrice en haar hele familie besmet zijn geweest, en dat vooral haar echtgenoot het zwaar te verduren heeft gehad
Mijn vader profiteert van de situatie, en dat op allerminst fraaie wijze.
Mijn moeder heeft me gevraagd rustig te blijven.
Dat is niet gemakkelijk.
Mijn zussen, m'n broer en m'n schoonbroer laten van zich horen.
We blijken om elkaar te geven.
De vrouw van m'n leven en haar zoontje stellen het voorlopig goed.
We zien elkaar af en toe 'in 't echt', en dat doet ongelooflijke deugd.
Ook van mijn beste vrienden en vriendinnen en andere familieleden kreeg ik nog geen slecht nieuws.
Ik ontdek veel over/van mezelf.
Ik leer ook veel over m'n medemens
Het zijn 'miraculeuze' tijden
Edit: het doet me ook plezier dat deze draad er is.