Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten
Vlamingen en Walen denken vaak dat de verschillen tussen de twee bevolkingsgroepen zeer groot zijn. Maar klopt dat ook wel? Verschilt een Vlaming zo sterk van een Waal? En zo ja, in welke opzichten? Het Brusselse reclamebureau McCann-Erickson heeft het uitgezocht in samenwerking met enkele onderwijsinstellingen.
(...)
Conclusie
Als er al één definitieve conclusie getrokken kan worden uit het onderzoek, is het deze: ja, er zijn verschillen tussen Walen en Vlamingen, maar die zijn veel kleiner dan ze zelf geloven. Vlamingen zijn meer onderhevig aan een Angelsaksische invloed, hebben een sterkere lokale identiteit en zijn meer op zichzelf georiënteerd. Walen zijn wat gevoeliger voor ,,de Franse slag'' en de zuiderse cultuur. Maar uiteindelijk is er meer dat ons bindt (pragmatisme, een cultuur van onderhadelen, discretie, nederigheid, een gevoel voor surrealisme) dan wat ons scheidt.
Dat kan ook haast niet anders. Sinds de Oostenrijke tijd leven V + W samen. Terwijl we al 400 jaar gescheiden leven van de Hollanders.
|
Voor een goed begrip: België is het probleem, niet Wallonië! Wij stappen niet mee in een klimaat van wederzijdse verdachtmakingen en onbegrip tussen de twee naties Vlaanderen en Wallonië en de
Belgische pogingen om deze twee naties tegen elkaar uit te spelen. Het Waalse volk is een bevriend buurvolk. Het verdwijnen van België betekent voor ons als Groot-Nederlanders niet het doorknippen van alle banden met Wallonië, maar integendeel een politieke volwassenwording die noodzakelijk is om échte vriendschappelijke banden te creëren. Eventueel, zelfs in een confederale Nederlanden.
Er bestaat, zoals u schrijft en zoals de onderzoeken waaraan u refereert, aangeven, ontegensprekelijk een historische en culturele band tussen Vlaanderen en Wallonië. Dat is niet alleen een 'Belgisch' gegeven, maar was al het geval in de middeleeuwen. Historisch heeft Wallonië meer een verwantschap met de Lage Landen dan met Frankrijk.
Niettemin kunnen wij vandaag spreken over twee naties met een duidelijk eigen identiteit; Vlaanderen en Wallonië zouden in elk ander 'federaal' land gelden als twee volwaardige deelstaten. Alleen heeft België, en de belgicistische elite, deze dubbele identiteit steeds genegeerd of grofweg ontkend. Net in het ontkennen van het eigen karakter van Vlaanderen en Wallonië ligt één van de drama's van de Belgische staat, door dit ontkennen kan deze, ironisch genoeg, de twee volkeren voortdurend tegen elkaar uitspelen in een mank draaiend staatsverband dat voor federalisme moet doorgaan (maar het eigenlijk niet is wegens het ontbreken van echte deelstaten). Het eigen karakter van Wallonië en Vlaanderen als nationale identiteiten moet zeker erkend worden, maar er moet zeker ook opgemerkt worden dat er tussen die twee naties een eeuwenoude band is, die past in de context van de Lage Landen.
De agressieve verfransingspolitiek die sinds 1830 in de Belgische staat werd (en nog steeds wordt) gevoerd vormt echter een obstakel voor de goede verstandhouding tussen Vlaanderen en de Franstalige/Waalse wereld in de Nederlanden. Indien Wallonië de banden met Vlaanderen op een vriendschappelijke manier wil aanhouden, zal het moeten ophouden met het verlenen van steun aan die politieke krachten die actief de verfransing van Vlaamse gemeenten en gebieden nastreven. Een Vlaams-Waalse verzoening en eventuele samenwerking op gelijke voet moet ook een erkenning impliceren van de culturele genocide die de Francofonie anderhalve eeuw lang heeft proberen uitvoeren op het Nederlandstalige deel van de zuidelijke Nederlanden. Pas wanneer de verfransingspolitiek aan banden gelegd wordt, kan er een goede verstandhouding zijn tussen Vlaanderen en Wallonië. Dit zou zowel een voortzetting van historische banden als een breuk met een historische ontwikkeling betekenen.