Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten
Nochtans, in de aloude (lees: zeer oude) culturen was het de moederfiguur die dikwijls primeerde. De zogenaamde ‘Almoeder’. Niet de vaderfiguur.
”Voor de meesten van ons lijkt het vanzelfsprekend om het opperwezen ‘God de Vader’ te noemen. Beschouwt men echter de ‘grote geschiedenis der mensheid’, dan blijkt het opperwezen ook vaak ‘God de Moeder’ te zijn, of 'Moeder van God', of ‘de Moedergodin’. Er zijn heel wat sporen en restanten van deze cultus, vooral uit het Neolithicum tot 7.000 jaar geleden, wijzend op een matriarchale samenleving, waar het hoogste principe, opperste symbool van vruchtbaarheid of scheppingskracht, als vrouwelijk werd gezien. Ook bepaalde mysteriecultussen zouden teruggrijpen op deze traditie.”
|
De Noren hebben de herinnering aan godinnen bewaard in sagen over Freya en de Walkuren. Het waren godinnen van de vruchtbaarheid, wellustuge minneressen, moeders en vervaarlijke strijders met speren, zwaarden en schilden. Ik weet niet of ze een rol spelen in de Noorse geschiedenis. Het is een ander type god als Jaweh van de Joden en Christenen.
Voor de Grieken in de tijd van Jezus moet de Joodse godenwereld heel vreemd zijn geweest. Want hun oppergod Zeus had een vrouw, namelijk zijn zuster Hera, godin van de vruchtbaarheid. Daarvoor waren er nog Rhea, de moedergodin en Gaya, de godin van de aarde, met een zoon Uranus als god van het luchtruim (sky).
Wikipedia: Hera is een godin uit de Griekse mythologie. Zij is de dochter van de titanen Kronos en Rhea, en daarmee de zuster van Zeus, de koning van hemel en aarde, en is tevens diens echtgenote. Hera was de godin van het huwelijk en van de vruchtbaarheid. Ze wordt ook wel de 'koe-ogige' genoemd en de pauw is haar symbool.