Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door skailimiet
en in een ideale wereld op deze planeet ? zullen we niet verlangen om het gras echt onder de voeten te voelen 's ochtends of zullen we zelfs meer voelen omdat we het gras zijn ? is dat trouwens een gras-cigaret BigF ? 
Zou je alles willen overslaan tot als iedereen verlicht is, of wil je eerst veranderingen zien in onze samenleving ? Ik bedoel dit niet vijandig hoor BigF, ik bedoel dit oprecht curieus. Als 2012 ons zou redden laat ik het ook nog liever zo, maar ik reken er niet op. |
Ik heb mijn gras-sigaret nog eens aangestoken...fijne mensen zijn jullie om zo te discussiëren.
Ik denk dat de mensen alleen nog maar meedraaien in deze maatschappij omdat ze niet meer aan hun gevoel kunnen. Dat gevoel verdrukken ze d.m.v. opgelegde normen, vroeger vooral van morele en maatschappelijke aard nu ook meer en meer van technische aard. Daardoor raken zij zichzelf kwijt, vervreemden ze van zichzelf en van de medemensen, als het ware. De vervreemding is dus niet opgeheven.
Heidegger spreekt er eigenlijk ook over, in andere bewoordingen. Hij zegt dat we het ZIJN vergeten zijn. Hij noemt dat de 'Seinsvergessenheit', het feit dat we het ZIJN vergeten zijn. En dat is op zich helemaal niet erg, zegt hij. Maar wat veel erger is, volgens Heidegger, is het feit dat we het feit dat we het ZIJN vergeten zijn, ook nog eens vergeten zijn. Hij noemt dat 'die Vergessenheit der Seinsvergessenheit'. En het is in dat 'vergeten dat we het
zijn vergeten zijn', dat we gevaar lopen. We denken immers dat alles nu normaal is, dat het zo hoort, enz... Maar eigenlijk leven we niet meer.
De dag dat ze zullen wakker worden en met hun blote voeten in het bedauwde gras zullen stappen, zullen ze zich het ZIJN weer herinneren, of toch alleszins het feit dat we het vergeten zijn. De mensen zullen dan wel weer aan hun gevoel kunnen. Maar het is een moeilijk proces, het zal hen niet blijer maken. Ze zullen begrijpen dat de huidige maatschappij ook niet meer op mensenmaat is, dat ze ons gevoel verdrukt, dat we, hoeveel we ook zullen hebben, nooit gelukkig kunnen zijn met hetgeen dat we hebben. We zijn steeds meer bezig met dingen die niets met onze natuur te maken hebben, met het bevredigen van technische normen, met flexibel zijn, met stress te maken, met niet te klagen (want wie mag er klagen in de beste der werelden ?) en alles op te kroppen. En dat allemaal om ervoor te zorgen dat anderen materie kunnen vergaren. Maar ooit komt het eruit....op het verkeerde moment, als de maat vol is. Ik vrees dat er dan koppen gaan rollen...