Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jacob Van Artevelde
Men wist inderdaad wat hen scheidde maar men wist tevens maar al te goed wat hen verbond.
Ik verwijs hiervoor naar "Van Clovis tot Di Rupo" die in het hoofdstuk "De Bourgondische Statenbond" van dat boek het ontstaan van een samenhorigheidsgevoel beschrijft en de Staten-Generaal schetst als belichaming van een eenheid.
En ik citeer:
Zo kon de Bourgondische staatsvorming gebruik maken van een verwantschapsgevoel dat, ondanks onderlinge rivaliteit, bestond tussen de hoog ontwikkelde, sterk verstedelijkte gebieden aan de Noordzee.
Het is duidelijk dat de vereniging van de Nederlanden gebeurde met de instemming van de steden en vooral de patriciaten Vlaanderen, Brabant en Holland.
De Brabanders bijvoorbeeld vreesden wel dat hun belangen zouden ondergeschikt worden gemaakt aan de belangen van de Bourgondische dynastie maar toch kozen hun Staten voor Bourgondië, vooral omwille van de militaire veiligheid en de verzekering van ekonomische banden met Vlaanderen.
Verder stelt hij dat de Bourgondische vernieuwing belangrijk geweest is voor de ontwikkeling van een proto-nationaal bewustzijn in de Nederlanden.
Zowel bij de dood van Karel de Stoute als bij de dood van Filips de Schone waren de Statenvergaderingen erom bekommerd dat de eenheid van de Nederlanden zou bewaard blijven.
Volgens Huizinga was er rond 1460 zelfs sprake van een Bourgondich-Nederlands nationalisme.
Toen de 21-jarige Maria van Bourgondie plots als weeskind aan het hoofd van het Rijk stond viel de eeuwenoude vijand, de Franse koning, de Nederlanden aan en bezette Artesië en Henegouwen.
De macht van Maria werd beperkt door het Groot Privilege maar tegelijkertijd erkend.
De oorlog sloot de Nederlanden aan mekaar op een moment dat ze de monarchale banden losser maakten. De Staten-Generaal erkenden de door Maria benoemde kapitein-generaal van de landen, haar neef, de heer van Ravenstein.
Ook de Staten van de meest noordelijke provincies Holland-Zeeland, die dus niet aangevallen werden, droegen zonder tegensputteren bij tot de oorlogsinspanningen. Dat was toch heel duidelijk de uitdrukking van een gemeenschapsgevoel in de kernlanden.
|
Er was geen eenheid tussen noord en zuid. Meer nog, er was zelfs geen eenheid tussen Brabant en Vlaanderen bij ons in die tijd. Brabant en Vlaanderen waren erfvijanden van mekaar en dit omdat de graaf van Vlaanderen eertijds Brabant was binnengevallen en het had bezet en het daarna weer had moeten prijsgeven. Het was versnippering alom.
De hertogen van Bourgondië hebben niet lang genoeg geleefd om een eenheid te smeden en ze waren overigens niet geliefd. Steden die niet in de pas liepen, werden streng gestraft door de hertogen. Een soort van eenheid werd dan bewerkstelligd door Karel V die er gebieden aan toevoegde. En met het beding dat ze niet meer mochten gescheiden worden. Maar ook die eenheid hield het niet lang uit door de politieke verwikkelingen onder Filips II die we kennen.