Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jay-P.
Gelezen in de gazet. 
‘Ik had eigenlijk willen staken vandaag, maar ik kan niet omdat ik al vier maanden thuiszit met een burn-out’, zegt Anja Ginckels, directeur van basisschool ’t Klein Atheneum in Tienen.
Met er nog zand zijn?  |
Dat is niet wat ze zegt.
Dit zijn haar letterlijke woorden:
Citaat:
Anja Ginckels, directeur basisschool (49 jaar)
“Ik wil mijn leven terug”, zucht Anja Ginckels aan het einde van het gesprek. De directrice van een basisschool in Tienen zit al drie maanden thuis met een burn-out. Dat uit zich in een slechte nachtrust, maag- en hoofdpijn, darmklachten, chronische hyperventilatie... “Op het einde was ik zo moe dat één dossier genoeg was om me als een pudding in elkaar te doen zakken.”
“Ik weet wel dat mijn job daar niet de enige oorzaak van is. Maar de voorbije jaren werkte ik gemiddeld 45 tot 70 uur per week. Tussen 20 en 23 uur ’s avonds, als mijn dochter ligt te slapen, doe ik niets anders dan mails van ouders of leerkrachten beantwoorden. Twee jaar geleden waren er in een heel jaar maar twee avonden dat ik ’s avonds niet achter de computer doorbracht: kerstavond en oudejaarsavond.”
Ginckels kreeg het gevoel vast te zitten in een keurslijf. Dat ze continu moest trappelen om niet te verdrinken, hoewel haar eigen kerntaak steeds meer ondergesneeuwd raakte. “Ik kan geen vergadering meer uitzitten zonder opgebeld te worden om een brandje te komen blussen. Maar vooral: het lukt me niet om bij elke leerkracht jaarlijks een les te volgen om hen feedback te geven. Niet dat ik het werk van directeurs van een kleine school wil minimaliseren, maar ik krijg daar met 50 personeelsleden net dezelfde tijd voor als iemand die ‘slechts’ 20 personeelsleden heeft.”
Die onmogelijkheid om haar taak ten volle uit te voeren, kruipt niet in de koude kleren. “Ik lig er ’s nachts wakker van als ik leerkrachten niet de steun kan geven die ze verdienen. Maar kun je het mij kwalijk nemen dat ik er die taak bij laat inschieten? Onderwijs is steeds meer een zorgsector in plaats van een onderwijssector geworden. Ik moet soms kiezen tussen het begeleiden van mijn leerkrachten en zorgen dat een kind ’s avonds een bed heeft om in te slapen. Is het dan niet logisch dat ik voor het tweede kies?”
Ze geeft het voorbeeld van een familie anderstalige nieuwkomers met vijf kinderen die een paar jaar geleden naar de school kwamen. “Je zag dat zo: die kinderen waren getraumatiseerd. Ga er maar eens aan staan. Daar zijn wij niet voor opgeleid.”
|
Leerkrachten staan in de vuurlinie wat betreft het opvangen van de gevolgen van allerlei desastreuze beleidskeuzes: massa-immigratie, islamisering, m-decreet, ...
Je kan daar als leerkracht op twee manieren op reageren:
- Proberen recht te trekken wat krom is en jezelf kapot werken. Zoals bovenstaande directrice.
- Je neerleggen bij de nieuwe realiteit, en voldoening putten uit het feit dat je een minderjarige leerlinge die werd uitgehuwelijkt nog rap wat seksuele voorlichting hebt kunnen meegeven. Zoals deze juf uit jouw heimat.
Het is kiezen tussen de pest of de cholera.