[FallenByTheHand]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Wat me aan deze uitleg wat verbaast is dat je (LSP?) enkel de Russische revolutie als geslaagd voorstelt. Wat met bijvoorbeeld de Chinese? Is dat geen proletarische revoluties die geslaagd is? Waarom niet? Wat met Cuba? Grenada, Nicaragua,...?

Nicaragua is uiteindelijk terug gevallen, ik dacht omdat de Sandinisten niet ver genoeg gingen in hun nationalisaties. Kapitalisten bleven sleutelsectoren in de economie in handen houden, konden economische sabotage uitvoeren waardoor demotivatie steeg totdat de Sandinisten gewoon de verkiezingen verloren. Voor zover ik weet zijn er nooit massale arbeidersraden opgezet geweest, is er nooit permanente afzetbaarheid ingevoerd, is er nooit een democraitshce planeconomie ingevoerd, bleef 'vrije markt' de werking. Ik weet het niet het fijne van maar van wat ik er van af weet zou ik zeggen dat Nicaragua enkel een hervormd kapitalisme is geweest, nooit iets dat ook maar leek op een socialistische samenleving.

Van Grenada weet ik niets dus daar kan ik niets van zeggen.


Wat China en Cuba betreft: die waren niet proletarisch. De Chinese 'proletarische' opstand can 1925-1927 is mislukt, wederom dankzij foute tactieken als volksfront en samenwerken met de nationalisten (kwomingtang of hoe je dat ook schrijft). De geslaagde revolutie van 1949 was allesbehalve proletarisch in karakter: het betreft een boerenleger dat totaal ondemocratisch georganiseerd was: het stalinisme was er duidelijk al in terug te vinden nog voor de machtsovername. Voor een gezonde invoering van het socialisme moet de arbeidersklasse de leidinggevende klasse te zijn (zoals in Rusland): zij trekken van nature sneller communistishce conclusies (laat ons samen deze fabriek runnen). Boeren willeln over het algemeen landherverdeling waarbij het privébezit en dus het kapitalisme (of toekomstig kapitalisme) volledig intact blijft.

Cuba was idem dito met dit verschil dat mede dankzij het complete ongenoegen van oa de arbeidersklasse op dat moment het regime zodanig verzwakt dat een boerenguerilla effectief kans op slagen had. Het is hierdoor en door de absolute VS-boycot dat Fidel tot links verplicht werd, oorspronkelijk wou hij enkel een radicaal-democratisch maar burgerlijk systeem invoeren. Desondanks is ook Cuba een stalinistisch systeem met beperkte democratie, geen democratisch socialisme.

Mijn stelling dat enkel Rusland 1917 (oktober) een geslaagde proletarishce revolutie blijft overeind.

Een tweede bedenking: er zijn m.i. geen mirakeloplossingen of manuals van hoe de volgende revolutie zal lopen. We kunnen uit de geschiedenis heel wat leren, maar als het moment daar is zal het, vermoed ik, toch weer heel anders zijn. Al was het bv. maar door de hoogtechnologische repressiemechanismes, door het uitgebreide propaganda-apparaat (TV), hetveranderd bewustzijn, de hogere welvaart, enz.
Je stelt het hier voor alsof de LSP-kaders de geschiedenis bestuderen en dan precies zullen weten wat hen te doen staat als de revolutie uitbreekt. Het lijkt me nogal romantisch, nee?

Het valt zeker niet uit te sluiten dat er andere ontwikkelingen zijn. Deze tijd kent ook objectieve omstandigheden die er gedurende de rest van de 20e eeuw niet waren, al zijn de dingen die jij opnoemt maar onbelangrijk hierin. (ik zou eerder spreken van de erfenis van de val van het stalinisme en het gebrek aan arbeiderspartijen).

Tegelijkertijd zijn veel fouten die in het verleden gemaakt zijn fouten die al eerder gemaakt waren. Veel van die leiders uit het verleden hadden helemaal geen lessen uit de geschiedenis getrokken, en maakten geen fouten in nieuwe omstandigheden, maar stootten zich aan stenen waar al aan gestoten was.

Deze lessen uit de geschiedenis bestuderen heeft 2 voordelen:
-eerdere fouten niet maken
-verbeterd inzicht krijgen in revolutionaire processen waardoor mogelijke 'moderne' fouten door nieuwe omstandigheden beter begrepen en dus vermeden kunnen worden.

Verder is het natuurlijk een kwestie van klassenbewustzijn. Ik zie de LSP (en anderen) op dat vlak interessant werk verzetten, maar we zien ook dat dat niet opweegt tegen de verrechtsing die LDD, NV-A, VB en consoorten veroorzaken.Is het in die zin niet noodzakelijk te gaan wegen tijdens electorale debatten, op het maatschappelijk debat en in de diverse verkozen organen? Hebben we in die zin geen dringende nood aan een verenigd links en zo ja, wat doet de LSP daar vandaag aan?

De kwestie van klassenbewustzijn speelt zeker een rol, maar dat is iets dat in het verleden ook altijd een rol heeft gespeeld. Het klassebewustzijn al altijd met ups en downs geweest en als men ook die processen bestudeert ziet men dat bepaalde materiële omstandigheden een belangrijke rol spelen in het (eventueel geleidelijk) terug op de rails komen van het klassebewustzijn. In belangrijke omstandigheden (algemene stakingen, oorlogen, ec crisis zoals nu) kan dat klassebewustzijn soms heuse sprongen nemen. Een organisatie als LSP kan dat proces natuurlijk versnellen omwille van haar (juist geplande en gekozen) interventies, maar de fundamentele krachten achter die processen liggen buiten geheel klein-links. De val van de Soviet-Unie is een enorme klap geweest waar het bewustzijn zelfs nu niet helemaal van hersteld is, maar het zit wel degelijk in een herstellende fase.


Als je spreekt van verenigt links, dan vraag ik me af wat je daarmee bedoelt. LSP is absolute voorstander van een nieuwe arbeiderspartij (NAP), waarbij verschillende ideeën kunnen clashen maar wel met een constructief samenwerkingsverband in concrete acties (bv algemene staking voor meer koopkracht). Zo een NAP betekent een versterking van de klassestrijd en zou een objectieve factor zijn in het versnellen van het klassebewustzijn. Daarom dat LSP bouwde aan CAP zolang LSP van mening was dat CAP nog potentiëel had tot zoiets uit te groeien.

Zo zie je zelfs maar het bestaan van de LinksPartei in Duitsland verhoogt voor meer zelfvertrouwen onder arbeiders om in strijd te gaan, ondanks dat de LinksPartei niet veel meer doet dan bestaan: ze komt nauwelijks tussen in stakingen en bewegingen.


Als je spreekt van een verenigd links in die zin dat alle bestaande (klein)linkse groepen samengesmeten moetne worden in geheel, dan is LSP heel wat voorzichtiger. Zoiets is nog geen NAP die massa nieuwe mensen actief kan maken die voor het eerst in hun leven actief worden. Bovendien is er zo een groot verschil in tactieken dat het de vereniging zou kunnen verlammen (kijk maar naar CAP, de meningsverschillen tussen LSP en SAP/UAG anderzijds, met nog tal van andere meningsverschillen, de PvdA zat nog niet eens in het kluwen) etc. Ik heb dit jaar een SAPSTER al horen zeggen dat ze voorstander is om LSP als groep/fractie te verbieden lid te worden van een volgend iets als "CAP" (enkel individuele leden toelaten). Zoiets illustreert de bittere meningsverschillen waarbij Sap natuurlijk doorgaat op haar toen reeds bestaande ondemocratische houding tov NAP.


LSP denkt dat het veel zinniger is om als onafhankelijke groep aan haar eigen kadervorming te werken onderwijl zorgvuldig haar interventies in de klassestrijd plannend. Dit uiteraard om zelf te groeien (groter kader etc.) en het klassebewustzijn naar omhoog te helpen. In dit kader willen wij aan iedere NAP bouwen, maar wel met het recht ons als fractie te organiseren. Maar een gewoon samensmijten van kleinlinks is geen 1 + 1 = 3 maar wel een 1 + 1 = anderhalf.

LSP