[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Bach

Ik dacht dat de belangrijkste les uit de tweede wereldoorlog iets was in de aard van mensenrechten en niet het immoreel en racistisch discours dat u hier voert en waar u misschien zelfs gelijk in heeft ten dele als het op de praktijk aan komt.

Ik heb ook heel lang gedacht dat er een soort van "rechtvaardig utopia" was waar het volstond van naar te streven, onder andere ingegeven door "de lessen van de tweede wereldoorlog" en dergelijke meer. Het was in dat kader dat ik eerder libertaire theorieen aanhing, van de best mogelijke wereld door de grootst mogelijke vrijheid, zolang men maar niet gewelddadig wordt jegens elkaar.

Maar mijn inzicht van de laatste jaren - dat door sommigen het begin van mijn seniliteit zou kunnen genoemd worden - bestaat er eigenlijk in te beseffen dat het leven een strijd is tegen ander leven. Leven is niks anders dan een optimiseringsberekening die aan de gang is. Elke strijd is een test, en elke overwinning is een berekeningsresultaat. En als men *systematisch* alles doorheen die bril bekijkt, dan worden vele dingen bijzonder logisch en coherent. Alle wrevel die men kan hebben bij gevoelen van onrechtvaardigheid en zo, smelt dan als sneeuw voor de zon.

In plaats van de wereld te zien als een strijd van goed en kwaad, moet men de wereld zien als een strijd van overwinnaars en verliezers. Er is geen goed en kwaad, enkel maar overwinnen en verliezen. Of zo men wil, goed is overwinnen, en kwaad is verliezen.

Als men WOII in dat licht bekijkt, dan worden vele zaken veel duidelijker. WOII was geen strijd van het geincarneerde slechte "de nazis" tegen het geincarneerde goede "de vergaste joden", maar gewoon een strijd van winnaars en verliezers. Wij waren de agressoren van Duitsland, die hen financieel aan de grond hadden geboord na WOI. De nazis waren de vertegenwoordiging van zij die aan het beseffen waren dat ze aan het verliezen waren, door hadden dat ze medogenloos moesten zijn, en hebben de strijd aangebonden, en inderdaad definitief verloren. De winnaars waren wij, de uitbuiters, en de Joden die min of meer verkeerdelijk als doelwit door de nazis waren gekozen en als propaganda middel gebruikten wij/zij ook het "westerse human rights" dinges. Het nazisme was niks anders dan de mislukte poging van "slachtoffers" om trachten hun "overwinnaars te fnuiken", en die daarin grandioos mislukt zijn. In jouw taalgebruik was het een laatste oprisping van onderdrukten om zich van hun onderdrukker te ontdoen, en ze zijn daar grandioos in mislukt, wat - dat is mijn taalgebruik - die overwinnaars ten volle "het recht aan hun kant geeft".

Telkens een overwinnaar zich niet medogenloos tegenover de overwonnene gedraagt, is dat het begin van zijn val. De onderdrukker wordt dan de onderdrukte. Wij zijn dan ook ongenadige overwinnaars geweest jegens het nazisme. Tot de laatste zijn we gaan vervolgen en afmaken. En we hadden gelijk. Als je op rooftocht bent, moet je onverbiddelijk zijn. De echte les van WOII is dat, als je een onderdrukte bent, en je riskeert van je tegen een medogenloze overwinnaar te verzetten op medogenloze wijze, je nog sneller aan je einde komt - tenzij je kan winnen, maar dat was hier het geval niet.

Niettemin is die onverbiddelijkheid en brutaliteit toe te juichen, want het maakt nadien de zaken duidelijker. Wij waren de smeerlappen, en we hebben de nazi-opstand tot op het merg uitgeroeid, en duidelijk gemaakt dat wij op dat vlak nooit of te nimmer nog een oprisping zullen tolereren. Onze overwinning was totaal. De Joden, die daardoor mee een overwinning bekwamen, zijn dan ook medogenloos. Hun overwinning is dan ook totaal.

De strijd in de overwinning gebruikt alle middelen, en daar hoort dus ook het indoctrineren toe. Telkens wij iets toejuichen, anders dan onze eigen overwinningen en het vernietigen van onze eigen vijanden, is dat niks anders dan een indoctrinatie die door een geslepen vijand in ons collectief bewustzijn is geindoctrineerd. Het vilifieren van het nazisme hoort tot die indoctrinatie van anderen. Het "juiste", het "goede" en het "rechtvaardige" is bij definitie wat ons onze, en de Joodse, overwinning bracht over het onderdrukte Duitse volk. Omdat wij de ongenadige winnaars waren. En we zijn erin geslaagd om gans de wereld met ons doen mee te juichen.

Telkens wij staan te juichen voor "gerechtigheid" ergens anders, worden wij bij onze collectieve neus genomen ; maar ondertussen doen wij dat ook met anderen. Wat uiteindelijk telt, is dat wij onze eigen kastanjes beter uit het vuur halen dan anderen, en dus zelf overwinnaars zijn, en anderen het onderspit laten delven. Dat is uiteindelijk het enige dat telt.

Dat maakt de geschiedenis van de mens teleurstellend en herhaling van de geschiedenis waarschijnlijk. Men leerde de verkeerde les. De onderdrukte wordt de onderdrukker. Hij verdient zijn macht niet. Hij misbruikt zijn macht.

Als de onderdrukte de onderdrukker wordt, heeft hij gelijk, moet hij onmededogend zijn, en moet de onderdrukking nadien totaal zijn. Want er is enkel maar een winnaar, en een verliezer. Als de winnaar mededogen toont, dan zal hij nadien het onderspit delven. Wij waren medogenloos jegens de nazis, en hebben hen uitgeroeid tot op het bot. Zo hoort een overwinning te zijn. De Joden zijn niet van gisteren, en zullen ook tot op het bot gaan. En ze hebben natuurlijk gelijk.

Verliezers die je laat bestaan, zijn gevaarlijk. Je moet ze uitroeien als overwinnaar, want je overwinning is anders maar tijdelijk. Die fout wordt geregeld gemaakt. Onze kolonies waren zulke fout bijvoorbeeld.

Niks is gevaarlijker dan een onderdrukte die niet afgemaakt is.