WOEDE EN TROTS
"Er zijn momenten in het leven, waarop zwijgen een fout is en spreken een plicht, een burgerlijke plicht, een morele uitdaging, een bevel waaraan men zich niet mag onttrekken." (Oriana Fallaci)
De linkse Italiaanse schrijfster Oriana Fallaci heeft met haar jongste boek voor een hevige controverse gezorgd. 'La Rabbia e l'Orgoglio', in het Nederlands vertaald onder de titel 'De Woede en de Trots', wordt door de weldenkende critici afgedaan als een racistisch schotschrift. In Frankrijk probeert de Mrap (Mouvement contre le racisme et pour l'amitié entre les peuples) de Franse vertaling zelfs te doen verbieden. Voor Fallaci komt die tegenstand niet onverwacht. Ze anticipeert er op in haar boek en noemt de critici onverbloemd "lafaards". Haar boek is zelfs aan hen gericht. Aan al diegenen in het Westen die "meeheulen met de islam en de waarheid niet onder ogen durven zien".
Nochtans is Oriana Fallaci niet om het even wie, dat schreven we hier enkele maanden geleden al. De Italiaanse schrijfster die in New York woont en op 11 september zovele onschuldige mensen voor haar ogen heeft zien sterven, is zowat het geweten van de Italiaanse linkerzijde. Van de niet-communistische linkerzijde, want aan het communisme heeft Oriana Fallaci nooit enige toegeving gedaan. Zij is niet het type dat de hamer en de sikkel verkiest boven de bokshandschoen. Want er zijn twee soorten fascisten, schrijft ze in haar boek: de fascisten en de antifascisten. Iemand als zij die op haar 14 jaar in het verzet tegen Mussolini stond en wier vader gemarteld werd, heeft het recht om te spreken. Zij heeft het recht om de antifascistische "parasieten" met de vinger te wijzen, al die linkse intellectuelen die vroeger aan de voeten lagen van Pol Pot en Khomeiny. .
Geen excuses
Die vroegere linkse ikoon schrijft nu dat de potentiële islamterroristen geen kleine fanatieke minderheid zijn, maar dat ze met miljoenen rondlopen in het Westen, in Europa en de Verenigde Staten. Oriana Fallaci, de atheïste, de ongelovige, bekritiseert de paus wanneer deze "aan de zonen van Allah vergiffenis vraagt voor de kruistochten die het Heilig Graf wilden heroveren". Wij moeten niet op onze knieën liggen: "Hebben de zonen van Allah ooit vergiffenis gevraagd omdat zij het Heilig Graf bezet hadden? Hebben ze ooit vergiffenis gevraagd omdat ze gedurende meer dan acht eeuwen het Iberisch schiereiland onder de knoet hebben gehouden? Heel Portugal en drie vierde van Spanje, zodanig zelfs dat als Isabella van Castilië en Ferdinand van Aragon hen niet verjaagd hadden, de mensen vandaag Arabisch zouden spreken in Portugal?" Fallaci zegt dat ze de paus niet meer kan volgen wanneer deze, na het communisme op de knieën te hebben gedwongen, "sympathiseert met vijanden die duizend keer erger zijn dan Stalin". Om dezelfde reden krijgt Berlusconi ervan langs. Niet omdat de Italiaanse eerste-minister niet tot dat Italië behoort dat haar hart doet branden. Dat is bijzaak. Een auteur van haar kaliber kán gewoon geen sympathie voelen voor een dergelijk miljardair. Toch, zo schrijft ze, had de 'Cavaliere' gelijk om onze cultuur superieur te vinden. Maar veel meer nog had hij ongelijk om daarna terug te krabbelen, aldus Fallaci. Hij had ongelijk om zoals de paus zijn excuses aan te bieden.
Oriana Fallaci heeft gesproken met haar ziel, met soms wel een taalgebruik dat we niet het onze kunnen noemen. Provocatief, op en over het randje. Men merkt dat zeker op de pagina's waar ze het over de immigratie als maatschappelijk fenomeen heeft. Een immigratie waar deze grote figuur van de Italiaanse linkerzijde en van het Italiaans antifascisme niet van wil weten, omdat het er een is van personen die onze manier van leven willen veranderen: "Want in plaats van klokken krijgen we de muezzin. In plaats van minirokjes krijgen we de chador. In plaats van cognac krijgen we kamelenmelk. (...) Ik zeg u dat er bij ons geen plaats is voor de kreten van de muezzin, voor minaretten en voor die verdomde sluiers. En zelfs als er plaats was zou ik ze hen nog niet geven, want dat zou erop neerkomen dat we Dante Alighieri, Leonardo da Vinci, Michelangelo, Raffael, de Renaissance, de Verlichting, de Italiaanse eenwording, de Vrijheid en de Democratie die we met zoveel moeite veroverd hebben, overboord gooien."
Een beetje tegen de verwachtingen in verscheen onlangs toch een Nederlandse vertaling, die zelfs overal te koop is. Wie dus het onverbloemde hekelschrift van Fallaci wil lezen, spoede zich naar de boekhandel.
Oriana Fallaci, De kreet van Fallaci.
|