Het laat zich raden welke groepen Joden bij de aanval op Askalon werden aangevoerd door de twee andere 'sterke mannen, Niger de Pers en Simon de Babyloniër. Het laat zich raden dat de een de Farizeeën aanvoerde en de ander de Sadduceeën. Overigens moet nog vermeld worden dat de aanval op Askalon uitloopt op een debacle. Het Romeinse garnizoen is voorbereid op hun komst en de cavalerie maakt korte metten met de Joden. Ze worden op de vlucht gedreven of gevangen genomen en twee van de aanvoerders vinden de dood. Niger de Pers weet te ontkomen aan de achtervolgende cavalerie. Josephus schrijft dat er ruim 10.000 Joden omkwamen Maar het juiste aantal zal zoals gebruikelijk bij Josephus wel een factor 10 lager zijn geweest. Als de Joden daarna opnieuw Askalon aanvallen worden ze wederom verslagen en verjaagd.
In zijn boek over de Joodse Oorlog krijgen we van Josephus geen enkele informatie over de betekenis van de Joodse sekten in de strijd tegen de Romeinen en de Joodse koning. Toch spreekt het vanzelf dat elk van deze groepen eigen aanvoerders hadden en dat ze zich niet mengden in de strijd. In het verslag over de jaren vóór de opstand en oorlog vertelt Josephus echter wel dat de Farizeeën zich listig in een positie van dominantie over het volk manoeuvreerden. Niettemin komt door gebrek aan informatie over de rol van de onderscheiden sekten de uitleg die Josephus geeft over de verschillen tussen de opvattingen en het karakter van Farizeeën en Sadduceeën in hoofdstuk 5 van boek 2 als het ware in de lucht te hangen. Het gaat volgens Josephus over verschillende filosofieën. We moeten er van kennis nemen omdat dit van groot belang is om te begrijpen hoe de 'filosofie van het NT' zich verhoudt tot de 'filosofie' van eerste eeuwse Joden.
Farizeeën en Sadduceeën. J.O. Boek 2.5
14. Maar de twee andere groepen die we al genoemd hebben, zijn de Farizeeën de meest vaardigen in het uitleggen van de wet en deze zullen we eerst bezien. Zij schrijven alle gebeurtenissen toe aan voorzienigheid van God. Maar zij stellen ook dat het doen van goed of slecht, binnen de mogelijkheden van de mens ligt, en tekenen daarbij aan dat er ook zoiets als lotsbestemming bestaat. Ze zeggen dat de ziel onvergankelijk is, maar dat zielen van goede men sen kunnen overgaan in andere lichamen. Maar dat de slechte ziel een eeuwige straf heeft te ondergaan.
De Sadduceeën zijn de tweede groep, en geloven niet in lotsbestemming. Zij gaan ervan uit dat God het te druk heeft om op ons te zien, en dat het doen van goed ons slecht een menselijke keus is. En dat de mens zelf beslist wat hij doet. Zij geloven niet in het eeuwige leven voor de ziel, en daardoor ook niet in een beloning of bestraffing in Hades. Verder zij de Farizeeën vriendelijk voor elkaar, en streven ernaar met elkaar in goede verstandhouding te leven, en hebben oog voor hun medemens. Terwijl de Sadduceeën door hun gedrag soms de indruk geven met elkaar om te gaan als waren zij vreemdelingen voor elkaar. Dit is wat gezegd kan worden over de verschillende stromingen binnen de Joodse gemeenschap.