Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim
Ik kan u geruststellen, over die Schmitt heb ik zelfs nog nooit gehoord.
|
Carl Schmitt is een grote Duitse jurist en rechtsfilosoof die in maart 1933 tot de NSDAP toetrad. Deze achtergrond als "Märzgefallener" belette hem niet van zeer snel carrière te maken en de kroonjurist van het Derde Rijk te worden. Ondanks zijn nazistisch engagement fascineert hij ook vandaag de dag nog filosofen, juristen en politieke wetenschappers. Jacques Derrida wijdde zijn boek "Politiques de l'amitié" grotendeels aan Schmitt.
De reden daarvoor is dat Schmitt als geen ander ons heersende "moderne", "westerse" politieke denken heeft doorzien. Daarom komt men zeer snel in "Schmittiaans" vaarwater terecht, ook al heeft men nog nooit van hem gehoord. Zijn begrippen zijn immers alomtegenwoordig in onze dagelijkse politieke realiteit.
Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim
Heb ik iets gezegd over unieke organen? Ik erken inderdaad één 'uniek' soeverein orgaan en dat is het volk, de verzameling van burgers. Zij en zij alleen hebben in laatste instantie de macht, maar zij kunnen wel bevoegdheden delegeren naar andere instellingen, zoals een parlement.
|
Wel, daar ging mijn vraag juist over. Waarom zou er één laatste instantie zijn die de soevereine macht heeft? Zolang we zuiver abstract redeneren, lijkt jouw redenering logisch: soevereniteit of anarchie. Maar als we eens een concreet voorbeeld nemen: België vandaag de dag. Wie is hier in de realiteit de soevereine instelling?
U gaat toch niet zeggen: "het Belgische volk"??? Ik dacht dat dat voor U een fictie was? In ieder geval: ik kan geen enkel concreet voorbeeld noemen waarop het Belgische volk is samengeroepen om "in laatste instantie" te beslissen!!
Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim
Athene vind ik geen goed voorbeeld als democratie eigenlijk. Als ik echt een ideaalbeeld van democratie zou moeten kiezen zou ik gaan voor de sovjet-raden of de parijse commune.
|
Daar vreesde ik eigenlijk al voor. Ik verkies Athene, omdat we daar een complex systeem van machten en tegenmachten hebben die ervoor zorgen dat geen enkele burger de andere burger domineert. Dat is voor mij heerschappij van de gemeenschap van burgers. De sovjets of de Parijse commune incarneren eerder de dictatuur, de "soevereniteit" van een bepaalde ideologie, of liever: van een aantal heersende ideologen. Niet toevallig verdwijnen dergelijke systemen even snel als het revolutionaire pathos dat hen schraagt.
[font=Verdana] [/font]
[font=Verdana]
[/font]