[Bovenbuur]

Oorspronkelijk geplaatst door satiper

Jeebee en Bovenbuur, er kunnen zowel zeer kleine als zeer grote bestaan begrijp ik?
21 miljard zonnemassa's, moet ik begrijpen als 21 miljard zonnen die heel compact samengedrukt zijn, (… zoiets orde van grootte)?

Ja. En nee, dat helpt inderdaad nog steeds niet veel, gezien je waarschijnlijk nog nooit 21 miljard van iets hebt uitgeteld of de zon van dichtbij hebt gezien. Nee, ik ook niet inderdaad.

Maar om nog een beetje een idee te geven, de zon is "maar" zo'n 333.000 keer zwaarder dan de aarde. Dit rotsblok van 500 km doorsnede is grofweg 21 miljard keer lichter dan de zon. En dat verschil dan dus nog een keer om bij dat zwarte gat te komen.

Als je ziet wat één zon al kan samenhouden (ons zonnestelsel) moet de kracht van zo'n superzware immens zijn, toch is het blijkbaar momenteel nog niet mogelijk te voorspellen of ons universum blijft uitdijen, dan wel terug zal inkrimpen?
Zit het er in dat dit kortelings toch beantwoord zal worden?

Ja, de kracht van zo'n grote is immens, maar niet groter dan de kracht van andere objecten van die massa. Als je op zeg 100.000 lichtjaar van de kern van een dwergsterrenstelsel zit of van een hele zware ster ondervind je grofweg dezelfde zwaartekracht als wanneer je op diezelfde afstand van een zwart gat zit met dezelfde totale massa. De zwaartekracht van het zwarte gat en de ster wordt pas groter wanneer je zo dichtbij komt dat je bij het dwergsterrenstelsel de eerste sterren begint te passeren. En vervolgens blijft de ster weer achter ongeveer wanneer je het oppervlak ervan passeert. Maar op grote afstand is er geen verschil, en er zijn nogal veel grote afstanden in de ruimte. Ze noemen het niet voor niets ruimte, ruimte is er zat daar. De enorme zwaartekracht die geen licht laat ontsnappen is een functie van het formaat van het gat, niet direct van de massa.

Oftewel: als de hele Melkweg wordt opgegeten door haar zwarte gat veranderd dat "onze" interactie met verder weg staande sterrenstelsels niet of nauwelijks.

Als aantekening op die hele kleine gaten: er is een soort kritieke massa waarop een zwart gat stabiel kan zijn. In de LHC in Zwitserland ontstaan (zeer waarschijnlijk) zwarte gaatjes, de massa van enkele atomen wordt door botsingen bij hele hoge snelheid samengeperst tot hetzelfde soort materie als je in grotere zwarte gaten vind, maar het gat vervalt bijna meteen weer zodra de kracht van die knal er af is, het gat heeft niet genoeg massa om genoeg zwaartekracht te genereren om de materie in die vorm te houden. (Denk ik, misschien is er nog wel een heel ander proces wat iets doet, maar ze vervallen in ieder geval wel.) Het kleinst mogelijke stabiele zwarte gat zal misschien nog wel wat kleiner zijn dan het kleinst mogelijke gat dat via instorting van sterren kan ontstaan, maar er is wel een flinke massa nodig.