Ik zeg altijd: 'liever gelukkig alleen, dan ongelukkig met twee'.
Ik merk wel dat het moeilijker wordt iemand toe te laten in je leven als je ouder wordt en steeds langer alleen woont. Je kweekt immers je eigen gewoontes, doen en laten, maniertjes, gedragingen, werk- en leefritme, tempo, slaappatroon, ... Je hoeft immers met niemand rekening te houden als single (tenminste binnen je huishouden). In de zetel voor televisie eten, je eigen tv-programma's kiezen, op een vrije dag tot de middag in je bed blijven stinken, meer dan gemiddeld naar de afhaalchinees gaan, eens te lang wachten om te kuisen of op te ruimen, ... allemaal 'vrijheden' die je je moeilijk kan permitteren als je een partner hebt.
Singles zijn zeker niet zielig, de mensen die er dat van maken die zitten vaak zelf opgesloten binnen een verstikkend huwelijk of gezin. Als alleenstaande heb ik net een heel uitgebreide vriendenkring, diverse hobby's, ik kan me flexibel opstellen op het werk, kan op reis gaan naar war ik wil en ik kan in mijn vrije tijd met andere dingen bezig zijn dan thuis kakkebroeken te verversen of kinderen naar de voetbal of de balletles te vervoeren.
Als ik ooit nog eens iemand in huis neem, dan zal het een verdomd 'gouden' partner moeten zijn, want ik ben slechts onder uitzonderlijke omstandigheden bereid om mijn vrijheid als single terug op te geven.
Enkel jammer dat onze maatschappij het nog steeds niet zo begrepen heeft op singles en we ook fiscaal fameus gestraft worden voor ons alleen-zijn.
|