Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door microwezen
|
Heb ik je plotseling weer wakker gemaakt?
Waar was je al die tijd gebleven?
Enfin: bij al die gevallen die je nu genoemd heb is de oneindigheid al reeds de basis en dat is dan geen probleem.
Want deze basis zelf is gewoon het begrip van de oneindigheid.
Dat begrip is geen probleem.
Probleem is het feitelijke tellen dat de oneindigheid nooit kan bereiken.
Dus het probleem zit hem in de voorstelling daarvan.
Nemen we bijvoorbeeld de eeuwige tijd als
verleden, dan hebben we te maken met een
omkering daarvan, namelijk dat het heden geen probleem is, want we kunnen begrijpen dat er een eeuwige tijd voorbij is gegaan, maar dat we terugtellend nooit een begin kunnen vinden, want er is nooit een eerste geweest.
Kortom: eeuwig - 1, -2, -3, -4 enzovoort, bereikt nooit de 0.
Terwijl we wel in het begrip daar wel door heen kunnen gaan, maar niet als voorstelling.
Dus dan komt het probleem niet in het heden te liggen (want daar zit de grens in het NU), maar juist
omgekeerd in het eindeloos verre verleden, de eeuwigheid dus, waarvan we vanuit het heden tellend nooit een eerste kunnen vinden, omdat die ook niet bestaat.
Maar in het begrip er toch "doorheen" kunnen gaan, in het begrip der eeuwigheid dus.
In het begrip is het eeuwige verleden "voltooid geweest" (richting verleden dus), wat in het tellen niet kan.
Dit dan ook nog omdat de eeuwigheid van het verleden tot NU, eigenlijk een halve eeuwigheid is, dus die in het NU begrenst is.
Ik hoop dat dit zo voldoende is voor het begrijpen daarvan.