[Jay-P.]

Oorspronkelijk geplaatst door Marie van de koster

Zo was het voor mij ook. Van de éne dag op de andere moesten wij in een volledig nieuwe zaal gaan turnen. Daarvoor waren het altijd grondoefeningen geweest in een ongebruikt klaslokaal en daarin hoorde ik bij de besten.
Maar daar stonden we dan in de nieuwe zaal : een rek tot aan een plafond van 5 meter hoog, Zweedse sportramen, een bok, een plint, touwen en touwladders om in te klimmen, een balk om over te lopen. Van toen af wist ik precies wat de uitdrukking "verstijven van angst" betekende. Ik kon het niet, ik was doodsbang. Bovendien kregen we meteen ook een nieuwe turnlerares die geen idee had hoe met kinderen om te gaan.
Ze heeft mij ooit een hele les op die bok laten zitten, als straf omdat ik er niet over kon.
Dat was in het laatste jaar van de lagere. In de middelbare ging de marteling verder maar gelukkig niet meer met zo'n serpent van een juffrouw. Mijn beste moment kwam in het voorlaatste jaar toen onverwacht de lerares vervangen werd. De vervanger was een piepjonge leraar net van school die daar opeens voor een klas meisjes van 16 jaar stond. Ik ging meteen op hem af en zei : meneer, ik heb mijn maandstonden en kan niet meedoen. Die gast kreeg een vuurrode kop en brabbelde iets onverstaanbaars. Hij heeft mij zelfs nooit meer gevraagd om mee te doen. Ik denk dat hij geloofde dat maandstonden gemakkelijk 2 jaar konden duren

Millennial mentaliteit en gedrag avant la lettre, quoi.