Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18
Vrolijk is een groot woord... zeker gegeven je mijn situatie kent. Laptop is het enige wat me nog rest, ook onontbeerlijk voor mijn studie, net als de internetaansluiting die incluis mijn huurcontract zit.
De laptop niet natuurlijk, maar die kocht ik toen ik nog in beter financieel water zat. Nu ligt het ding half uit mekaar en blijft het voortdurend hangen, zorgt vooral voor ontzettend veel tijdverlies dus. Beter is een groot woord, in totaal heb ik nooit meer dan twee van je inkomens ongeveer gehad, en dan zal het nog een grove overschatting zijn.
Ik heb halfwees, met andere ouder gebroken (wat niet aan mij lag maar zij kon niet tegen studeren...). Ziek geweest tijdens mijn studies, diagnose echter veel te laat gesteld: vele jaren verloren. Onderwijsinstelling (universiteit) geloofde mijn verhaal niet, of moeilijk, en was te log om deftig te handelen of te reageren, heeft me nog een jaar geblokkeerd wat er op papier zelfs vijf zouden zijn wegens te trage studievoortgang, enzovoort. Dat jaar heb ik natuurlijk wel gewerkt, maar vaak voor minder dan het leefloon, zelfs minder dan het leefloon samenwonende, omdat er niet altijd werk was.
Mijn laatste inkomen dateert van juli 2012. Het ocmw zegt dat ze me niet steunen omdat ik volgens hen niet voldoe aan de voorwaarden om een leefloon te krijgen. Ze vinden me te oud om nog student te zijn. In casu moet ik mijn laatste jaar van mijn studies beëindigen incluis een stage van acht maanden. Die heb ik eigenlijk al gedaan, maar die is onderbroken geworden door mijn ziekte en over twee jaar uitgesmeerd (dat was de "oplossing" van de faculteit, waar ik dankbaar voor moest zijn - in feite een gifbeker waar ik neen tegen had moeten zeggen). Nadien ben ik gebuisd met als mededeling "te lange onderbreking wegens ziekte". Officiële feedback wordt me angstvallig onthouden, ondanks mijn expliciete vraag.
Wetten, interne reglementen, you name it ... Vodden zijn het voor al die instellingen, als je er een beroep op moet doen.
Bij het ocmw vinden ze dus dat ik moet gaan werken en dat zij het laatste jaar van mijn studies niet moeten betalen. Ik kan ze niet betalen, en niemand draait financieel voor mij op. Ik heb bovendien ook hopen medische kosten, heden kan ik ze zelfs niet meer betalen. Ik krijg nl ook geen omnio-statuut want mijn domicilie staat nog thuis en ik kan niet aan de inkomstengegevens van daar geraken.
Mij hier op kot domiciliëren kan niet. De stad vraagt drie maanden inkomstengegevens voor te leggen...
Dus zelfs de voordelen van leefloners, mensen die 800x rijker zijn als mij in het slechtste geval (want vaak krijgen leefloners nog aanvullende steun er bovenop) krijg ik zelfs ook niet...
Maar het ocmw beslist soeverein per gemeente over of ze een student willen helpen of niet, afhankelijk van of je smoel hen aanstaat of niet. Terwijl we internationaal prediken dat in ons land iedereen geholpen wordt omdat de plek waar je wieg staat je kansen niet mag determineren, geldt dat op gemeentelijk vlak wel ...
Ik ken veel studenten die in een veel rooskleuriger situatie zitten als mij, eigenlijk geen recht hebben op het leefloon, nog thuis wonen, vermogende ouders hebben, nog zwart werken erbij, ... dat kan allemaal.
Maar als bibi hier vraagt voor ondersteuning om haar laatste jaar eindelijk af te mogen werken wordt ze wandelen gestuurd, omdat ze geen asielzoekster is (volgens het ocmw van de studentenstad) of omdat ze te oud is en dat ik ziek geweest ben, daarop repliceert men "daar moet de samenleving toch niet voor opdraaien"??????????
|