Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Grellig
Hij had zelfs een Joodse vriendin geloof ik,Anna Arendt(ofzoiets),waar hij toch het contact mee had verbroken.
Dat boek dat u noemt heb ik nog niet gehad,vandeweek eens kijken,ik heb eigenlijk een biografie van hem gelezen.
En vandeweek heb ik "sein und zeit" ne keer ingelezen,maar dat is dus iets te zwaar voor mij.
Die biografie vond ik prima.
|
Het was Hannah Arendt en hij heeft er inderdaad een relatie mee gehad. Zij is in 1933 naar Frankrijk vertrokken en daarna doorgereisd naar de USA, waar ze gebleven is. Arendt was een jodin, maar ook een uitstekende filosofe. Ze heeft na de oorlog een aantal boeken geschreven, waarin zij steeds weer het totalitarisme aanvalt. Haar bekendste boek is 'The Human Condition'.
Ik zal zo eens even kijken voor een interessante website, waar alle teksten van Heidegger opstaan. Even geduld, twee minuten.
'Sein und Zeit' is het eerste belangrijke werk van Heidegger. Ik heb het al gekocht, maar nog niet gelezen. Ik weet wel dat Heidegger er spreekt over het verschil tussen Sein en Dasein en over het Niets. Wij leven aan de zijnskant, en het Niets kunnen wij niet begrijpen. Zelfs als wij hier spreken over 'het Niets', dan maken wij er toch weer 'iets' van, nietwaar? Hij komt dan tot de uitspraak: 'het zijn van het zijnde gebeurt in het nietigen van het niets'. Het was Heideggers bedoeling de ontologische verhouding van de taal tot de werkelijkheid vol te houden, maar op een andere manier dan Wittgenstein in zijn 'Tractatus Logico-Philosophicus'. Daarom noemen ze de benadering van Heidegger 'continentaal' en 'adlinguïstisch', terwijl Wittgenstein over het algemeen, wat zijn vroege periode betreft, gezien wordt als een vertegenwoordiger van de angelsaksische, metalinguïstische filosofie. Maar die academische onderverdelingen moet je niet te strikt toepassen, zeker niet bij een figuur als Wittgenstein. In zijn latere periode verwerpt hij immers uitdrukkelijk de filosofie die hij neerschreef in de 'Tractatus' en toen schreef hij 'Philosophische Untersuchungen'. Daar heeft hij meer aandacht voor de 'taalspelen'. Hij beseft dan dat er geen isomorfe relatie bestaat tussen de taal en de buitentalige realiteit.