[N-Vb]

JM Dedecker was weer keihard in zijn artikel in Knack,
maar er zit een grote waarheid in wat hij zegt:

Politiewaakhond Comité P wil mystery shoppers op pad sturen om integriteitstesten uit te voeren bij haar eigen politiekorpsen. Het zal bijvoorbeeld huiszoekingen ensceneren en vallen opzetten voor de agenten, zoals portefeuilles verstoppen om te kijken of de pakkemannen poen pakken. Het doet mij denken aan stasipraktijken en bijzondere onderzoeksmethodes van sabelslepers die zichzelf boven hun eigen wetten plaatsen. Uitlokking is in strafonderzoeken nochtans verboden en onderzoekers mogen het voornemen om een misdrijf te plegen niet doen ontstaan, bevestigen of versterken.
Groter kan de vernedering niet zijn voor onze koddebeiers die trouw aan de wet gezworen hebben, verondersteld worden zelf de wet na te leven en er ethisch en moreel correct naar moeten handelen. Uit een deontologische code met 68 artikels is er immers vlug een stok gevonden om met een tuchtonderzoek te slaan door de leden van het Comité P die zichzelf zuiverder en maagdelijker achten dan hun eigen collega's.



Wie de arm der wet amputeert in plaats van versterkt, belazert de kluit en verzwakt de rechtsstaat.
Er zijn zo'n 50.000 politieagenten in ons land, Calog-personeel meegeteld. Dit is het hoogste aantal agenten per inwoner van gans West-Europa. Niettegenstaande de roep om steeds meer blauw op straat en het nooit aflatend geleuter van de politievakbonden is er dus man- en vrouwkracht genoeg. Een politieagent is een gerespecteerde goedbetaalde ambtenaar. Van zodra hun nine-to-five-uurregeling verstoord wordt, kregen ze tot voor kort nog extra vergoedingen uit een IKEA-catalogus van 74 verschillende premiestelsels, en het nieuwe Koninklijk Besluit van 20 juni 2019 is een nog leukere grabbelton. Een commissaris weigerde onlangs te promoveren tot korpschef omdat hij een resem extraatjes zou moeten inleveren en zo minder zou verdienen dan zijn baas (naam bekend). Telkens er een onregelmatigheidje opduikt in de werklast wordt dit gecompenseerd met een loon-of vakantietoeslag. Door het NAVAP-systeem (non activiteit voorafgaand aan pensioen) mogen ze hun kepie en hun uniform definitief aan de wilgen hangen op hun 58ste en 37,5 jaren dienst gelden als een volledige loopbaan.
Hoewel het aantal jongeren dat interesse toont voor een carrière bij de politie in dalende lijn zit, kan je je ook vragen of er niets schort aan het rekruteringssysteem. Na een eerste serie selectieproeven, waar 8 op de 10 kandidaten vlekkeloos voor slagen komt er een assessment. Volgens de klachten uit de politiewereld die mij daarover bereiken gaat het meer om een subjectieve batterij van psychologische testen, uitgevoerd door pas afgestudeerde zielenknijpers, jonkies die met soft deskundigengeneuzel enkel welzijnsknuffelaars het examen laten passeren. Wie ook maar een beetje karakter vertoont wordt terug naar af gestuurd, enige zweem van agressie vertonen voor mensen die nochtans op gevaar van lijf en leden de wet moeten handhaven, levert een buis op. Niet veel meer dan één op de tien kandidaten slaagt daardoor voor die zwartekousenjury. Een kneuzenbrigade van bleekwaterpolitieagenten die eerder als straathoekwerkers moeten fungeren dan als ordehandhavers is hun ultieme betrachting, zo lijkt het wel. Hielenlikkers in plaats van hielenklikkers.
Geen wonder dat er bijvoorbeeld geen kandidaten gevonden worden om het Kanaalplan te handhaven in de Molenbeekse Bronx, waar getatoeëerde multiculturele analfabeten stoned van hun eigen wietkweek mekaars ruiten uitgooien, en zo stijf staan van het spul dat ze de beet van de politiehond niet meer voelen. Door het politiek-correct bochtenwerk van hun oversten moeten de ordehandhavers zich immers laten behandelen als witte weekdieren. Hun leiding hunkert zo wanhopig naar de goedkeuring van de zogenaamde progressieve critici dat ze vaak meer bezig lijkt te zijn met public relations dan met het voorkomen en opsporen van misdaad, meer met het beschermen van hun eigen reputatie dan met het beschermen van het publiek.
Daar bovenop verlamt de koudwatervrees om als racist weggezet te worden ook nog een adequate ordehandhaving. Jongerenbendes moeten met een schuimrubberen knuppel en een fluwelen handschoen aangepakt worden, van Liedekerke tot Londerzeel en Tildonk, om hen gunstig te stemmen en in elk geval om hen niet woedend te maken. Door het HYCAP-systeem moest Middelkerke drie agenten leveren 'om de orde te handhaven' tijdens de Warmste Week in Kortrijk, terwijl ze in hun eigen gemeente de handen vol hadden met de transmigrantenstroom. Een mens moet zijn prioriteiten kennen, nietwaar? In het waterhoofd van de politietop hangt een druilerig mistgordijn. Onze dienders worden daarenboven nog ontmoedigd in hun vervolgingsbeleid, omdat de straffen die volgen op een veroordeling meestal ontoereikend zijn. Denk maar aan de lichte straf voor één van de relschoppers op oudejaarsnacht, vorig jaar in Molenbeek.

Over die bewuste nacht bereikte mij vorige maand een brief van een politie-inspecteur, die al verschillende keren opgevorderd werd voor de Brusselse rellen: 'Tijdens de nieuwjaarsnacht van 2018-2019 was één van de verantwoordelijken van Zone West (Molenbeek) een jonge vrouwelijke commissaris. Vol van goede bedoelingen en overtuigd van het goede in elke mens. (...)Ze is in het cellencomplex in Molenbeek toegekomen omstreeks 23u00 en bezocht er een cel met minimum 40 minderjarige Marokkanen. Allemaal bestuurlijk opgepakt voor openbare ordeverstoring. Het werk van uren jagen en hard werken van de interventieploegen. Ze vond het zo zielig dat ze direct hun vrijlating heeft bevolen, zodat "ze dan toch nieuwjaar konden vieren" Dat hebben ze zeker gedaan; De kern van die groep zou een half uur later half Molenbeek afbreken en haar winkels plunderen.'
Voor dergelijke geüniformeerde welzijnsknuffelaars zijn de echte misdadigers de autobezitters die hun munten in de parkeermeters moeten steken en met hun hoestbuien op vier wielen de wereld vervuilen. Met overmatige ijver plaatsen ze camera's langs de straat en richten ze zich op de kleinste snelheids- en andere verkeersovertredingen. Het boetefonds spijzigt ook nog de politiekas, en dat is mooi meegenomen.
Dat de staking van onze gevangenisbewakers ook een partijtje armworstelen is tussen de vakbonden voor zieltjeswerving in het licht van de sociale verkiezingen van mei later dit jaar, lijdt geen twijfel. Een systeem van minimale dienstverlening is immers noodzakelijk, maar of de bezettingsgraad bij stakingsdagen groter zou zijn met de nieuwe regeling dan bij normale dagen, zoals de stakers beweren, is voor discussie vatbaar.
De echte oorzaak zit echter dieper, hun noden zijn dezelfde als die van onze pakkemannen. We hebben eigenlijk gevangenisbewakers genoeg, namelijk 6.825. Dat is één cipier voor 1,6 gevangenen. Een Europees record. In Scandinavië is het maar 1 op 4, en in onze ziekenhuizen is er maar één verpleegkundige voor 9,4 patiënten. Een gedetineerde kost ons 146,50 euro per dag (de tweede hoogste dagprijs van gans Europa) en ze zijn momenteel met 10.883. 57% daarvan is recidivist en het overgrote deel heeft buitenlandse roots.
Sedert het Committee for the Prevention of Torture (CPT) onder leiding van Mykola Gnatovsky (jawel, een Oekraïner) in onze bajesen is gepasseerd kregen de gedetineerden langzaamaan meer rechten dan hun bewakers. Voor een naaktfouillering naar drugs hebben de cipiers bijvoorbeeld de toestemming van de directie nodig, terwijl een derde van de gedetineerden drugs gebruikt.Wat is het volgende? Dat ze enkel nog op zalvende toon aan een crimineel mogen vragen om braaf te zijn, terwijl ze zelf een gebroken oogkas geschopt worden? Druggebruik en criminaliteit gaan hand in hand. Meer dan 10% van de Belgische gedetineerden die aangaven ooit heroïne gebruikt te hebben, vertellen dat ze het goedje in de gevangenis zijn beginnen te gebruiken.
Ondertussen staat op elke gang staat een klachtenbus waardoor cipiers bij de minste klacht of verdachtmaking door een 'criminele inmate' en zijn pro-deo advocaat voor de Raad of de Commissie van Toezicht moeten verschijnen, en hun directie verstek geeft met het alibi van doorgeschoten juridische principes. De tastbare voordelen voor een misdadiger om hulpeloos te schijnen, zijn tegenwoordig zo groot dat hij maar weinig aanmoediging nodig heeft om zich zo te gedragen.
In elke bak zitten rotte appels, ook bij onze ordehandhavers, en dit moet gecontroleerd worden. Maar als je eerder de arm der wet amputeert dan hem te versterken om de misdaad te bestrijden, belazer je de kluit en ondermijn je de rechtsstaat.