Ben het met je eens hoor ENO2, misschien blijkt dat niet echt uit mijn antwoord, maar wees gerust, als je niet voldoende toegerust bent, sta je voor jan lul, hoe goed je ook bent. Het punt van de onderwijsdemocratisering is terecht, maar we zien vandaag toch steeds stereker de tweedeling terugkeren. Steeds meer mensen komen in de bestaansonzekerheid terecht, en de stap naar echte en quasi permanente armoede is heel erg snel gezet. Zijn de armen slachtoffer van het systeem, van de intellectuele klasse? Mss niet van het intellect op zich, wel van het marktsysteem, dat baat heeft bij de sociale en economische tweedeling.
En mag ik daar überhaupt over praten?
Als ex leefloner, die jaren leefde van niets, heel lang zelfs zonder vaste verblijfplaats (soms ook zonder verblijfplaats tout court), meen ik van wel.
Empowerment? Ja, maar het is een lange en harde weg, die weinigen vinden en waar weinigen effectief kunnen blijven. Kijk naar het volwassenenonderwijs: de voorwaarden worden steeds strengen (terug), steeds dwingender en de inschrijvings- en selectiecriteria volgen dit. Ik weet dit, omdat ik zelf de weg van het volwassenonderwijs gevolgd heb, terwijl ik tegelijk als interim aan de band stond. Ondertussen de post niet meer durfde opendoen, omdat er enkel maar rekeningen, aanmaningen en deurwaardersexploten in zaten. Nu geef ik les in het volwassenenonderwijs en zie ik hoe de democratisering zienderogen achteruit gaat. Ik ken het verdomd goed en weet maar al te goed hoe het systeem werkt (én het heel vaak in stand houdt!). Het is inspirerend om eens wat werken door te nemen van Paolo Freire, als het de armoedeproblematiek betreft. Is één van mijn eye-openers geweest voor mijn eigen situatie.
Je analyse van groen en de armoedebestrijding deel ik niet. Vogels was de eerste die de 4° wereldbeweging effectief betrok bij haar welzijnsbeleid, die hen een bevoorrechte positie bezorgde in structurele overlegorganen, zoals bvb bij de totstandkoming van de integrale jeugdzorg etc. Ook vandaag zie ik standpunten van groen die effectief het probleem van de armoed benoemen én bij de wortel willen aanpakken. Reactie van veel andere gevestigde groeperingen en partijen is: dat is utopisch.
Misschien leeft de idee dat groen zich enkel bezig houdt met de bloemetjes en de bijtjes. Als ik afga op hun tussenkomsten in de parlementen en hun basisteksten, zowel vroeger als nu (en nu sterker dan ooit zelfs), dan zie ik toch wel andere zaken.
En wat jouw stemadvies betreft: ik voel behoorlijk wat sympathie voor je advies, al stem ik overtuigd groen. Mijn vrienden noemen me soms een groene trotzkist, of een trotzkistische groene, ik ben echter, als je t mij vraagt, gewoon mezelf.
Laatst gewijzigd door strider : 31 maart 2007 om 19:10.
|