Een parabel:
In een kleine streek in de oerwouden van Congo, leven twee stammen. De eerste, de Mamboswanen, bestaat uit 1000 mensen die allemaal Mamboswaans spreken. De tweede, de Karinezen, bestaat uit 2000 mensen die allemaal Karinees spreken. De stammen werken vaak nauw samen, veel van de stamgenoten zijn zelfs tweetalig. Ze zijn trots op hun respectievelijke culturen, en elk probeert de ander af te troeven in beschavingsgraad door zo vriendelijk mogelijk te zijn tegen de ander.
Maar de stam is arm en leeft ongezond, en het AIDSvirus heeft toegeslaan. De stam is met uitsterven bedreigd. De overheid heeft er echter voor gezorgd dat een westers bedrijf AIDSremmers mag leveren aan beide stammen.
Het bedrijf moet volgens de wet de taal van beide volken respecteren. Nu mag het bedrijf kiezen: de medicijnen in tweetalige doosjes steken, of in eentalige doosjes maar dan in elke taal.
Wat is het duurste, denk je? 3000 doosjes met tweetalige opdruk, of 2000 doosjes met Karinese opdruk, de machines en de vormgeving aanpassen, en dan nog eens 1000 doosjes in het Mamboswaans?
Wat is het handigste: voor een Karinese die pas enkele jaren in Mamboswa woont, die op de doosjes die in Mamboswa geleverd worden ineens de uitleg in haar eigen taal kan zien, en die kan vergelijken met het Mamboswaans, zodat ze des te sneller Mamboswaans kan leren;
of een Karinese die ofwel de medicijnen uit Karina moet laten overkomen, ofwel de andere bevolking moet raadplegen om het voor haar te vertalen, met het risico dat men haar als Mamboswaans-onkundig bestempelt?
Wat maak je in godsnaam problemen om een taaltje meer? Een taal minder, daar moet je pas van op je tenen getrapt zijn. Hoe vaak hebben jullie zelf nooit gezegd: "het staat er verdraaid in het Chinees en Japans op, maar een Nederlandse handleiding kregen ze niet klaar." En heb je dan een boze brief naar het bedrijf geschreven? Of heb je genoegen moeten nemen met het probleemloos kunnen volgen van de Franstalige of Engelstalige versie?
|