Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Gentenaar
Wat ik eigenlijk wil zeggen: in een kapitalistisch systeem primeert 1 ding: de winst. De gevolgen voor mens en milieu zijn daaraan ondergeschikt. Er wordt gezocht naar het gaatje in de koopkrachtige markt, maar naar de ongelooflijke kloven in de arme markt wordt niet gekeken, tenzij het in een zeldzaam geval goed zou zijn voor de Public Relations van een bedrijf.
Het communisme maakt gebruik van een planeconomie: er wordt uitgegaan van de noden van een bevolkingsgroep. Nadien worden die noden gerangschikt, en afhankelijk van de mogelijkheden en de middelen wordt aan die noden gewerkt. Wie veel talenten heeft draagt meer bij dan wie minder geluk heeft gehad, het doel is gemeenschappelijk: de maatschappij vooruit helpen. Een maatschappij die maar zo sterk kan zijn als de zwakste schakel.
|
De zwakste schakel is het individu. Als die geen stimulans heeft om zich in te zetten doet die dat niet of weinig. Individuen handelen uit eigenbelang. En dat is in een planeconomie niet anders.
Daarnaast ben ik het niet eens met je dat de maatschappij iemands noden kan bepalen.
Je kan hoogstens enkele minimale noden voorzien, zoals voedsel, gezondheidszorg, onderwijs en onderdak. Maar eens daar voorbij wordt het al een stuk onduidelijker. Hebben mensen nood aan een TV, een café?
Ik stel me erg grote vragen over hoe je die planeconomie trouwens in praktijk zou brengen.
Hoe zal je bedrijven bijvoorbeeld stimuleren om minder energie te gebruiken, om producten te produceren zoals de klanten die willen (zelfs al is het een kleine groep).
Ik zie werkelijk niet in welk voordeel een systeem met centrale planning heeft tov een vrijemarktsysteem waarbij op een objectieve manier herverdeeld wordt (bvb basisinkomen), en waar gezondheidszorg en onderwijs gratis zijn.