Hij klopt op tafel en trek zwaar aan de bel of aan de noodrem, wat voor sommigen 'extremistisch' of bedreigend kan zijn. Volgens mij, omdat hij om aandacht schreeuwt voor pijnlijke wonden. (Zo ook filip de winter). En een gewond dier kan inderdaad gevaarlijk zijn.
Na mijn vruchteloze pogingen om te zoeken naar extremistische uitspraken op de website van het AEL, moet ik, zoals ik al wel vermoedde, gelukkig vaststellen dat het hier om een groot misverstand van de democratische partijen gaat: de AEL is weliswaar sterk gekant tegen de diabolisering (DIJABolisering) van moslims in de wereld sinds 11 september, maar is mijn insziens helemaal niet extremistisch.
Wat het AEL volgens mij wel doet, is een zeer gevoelig punt aanraken. Zowel bij de autochtone als de allochtone mensen. Namelijk: de feitelijkheid op het terrein van de multi-culturele samenleving. Dat betekent immers dat verschillende culturen evenwaardig naast elkaar samenleven, zonder dat één bepaalde cultuur wordt opgelegd. In de straten van Antwerpen, in de onderstroom van de dagelijkse oneindige reeks aan gesprekjes in cafés, bij 'coconers' , en onder sommige politieagenten (die een voorbeeldfunctie en machtspositie bekleden) leeft echter vaak een heel ander discours: (informeel weliswaar) een al dan niet genuanceerde vorm van het Vlaamsblokdiscours. Kortom: de xenofobe bange Antwerpenaar, die absoluut niet wakker liggen van de mensenrechten van niet-Europese vreemdelingen.
Wie heeft hier dan een inburgeringstraject nodig: éénderde van de Antwerpenaren of de mensen die mensen bewust maken van hun democratische rechten en plichten?
Dit terwijl die 'andere' mensen zich reeds lang allerlei nationale en internationale integratiegrillen hebben moeten laten welgevallen, zonder ook maar enigszins hun stem daarover te kunnen laten horen. (discriminaties) Gepaard gaande met het feit dat elke verkiezing zij schrikbarend door anderen over hun toekomst en hun verdere leven hier moeten horen beslissen. Anderen wie het misschien geen moer kan schelen dat een allochtoon met z'n familie hier een toekomst wil uitbouwen, maar dat niet ten volle durft of kan en daarom nog veiligheidshalve met één been in z'n land van herkomst blijft. Dat dan een man rechtstaat uit dit volk en deze beuheidsgevoelens van deze mensen vertolkt, (al dan niet vanuit persoonlijke negatieve ervaringen) begrijp ik zeer goed. In plaats van Dijab Abou Jahjah nog langer politiek op de hielen te zitten, kunnen de zichzelf democratisch noemende partijen beter luisteren naar welk een frustraties van jarenlang 'zich achtergesteld voelen' achter Dijabs boodschap zitten. Het is de verwoording van waar de minst begoede kleurlingen van onze samenleving zichzelf in horen roepen: wij worden hier met genuanceerde vlaamsblokpraat aangesproken en zodoende behandeld door sommige machtsdragers ( politie), en de enige waar we daarvoor bij te recht kunnen is bij diezelfde politie: dus dat gaat niet. "Dien maar een klacht in bij het comité P," lacht de rascistische agent arrogant,...
En dus, om uit deze impasse te raken gaan deze mensen, zoals goede burgers, neutraal observeren of de politie haar werk naar behoren doet, zonder daadwerkelijk te interveniëren Democratisch correct de laatste juridische middelen uitputtend om langs de politie om, dit incorrect handelen van sommige politiemensen toch nog aan te klagen.. Ze gaan ook de mensen informeren over wat ze tegen discriminatie kunnen doen volgens de wet. Wat mijns insziens nooit de naam 'privémilitie' verdiend.
Is dit voor de partij van de burger geen nog-nooit-meegemaakte-vorm van burgerzin in dit land? Dit rechtstaand democratisch bewustzijn in onze Antwerpse straten?
Dit democratisch bewustzijn: nagaan of de democratie op het terrein wel gebeurt...wordt hier uitgelegd als privémilitie, Hesollahtoestanden, Palestijns-joodse kwestie hier uitvechten enz... Ik vind het gevaarlijk dat democratische partijen het extreemrechts discours in hun communicatie naar de pers toe weliswaar genuanceerd beginnen te hanteren.
En dit teken aan de wand kan inderdaad de samenleving in de andere richting doen gaan. Het opstaan van mensen in die samenleving criminaliseren omdat ze bedreigend 'lijken' en het politiek injunctierecht daarom overgeëmotioneerd kunnen inroepen is mij een gevaarlijk gebaar. De scheiding van machten zomaar eventjes opheffen en pas achteraf nuanceren. (Karel De Gucht). Emotie is menselijk, maar de politieke gevolgen ervan kunnen de democratie zomaar effe buiten spel zetten. Wanneer zo'n politiek injunctierecht onder invloed van pure emotie door een minister nog zoal misbruikt worden, om achteraf goedgepraat te moeten worden met: " we laten het gerecht z'n werk doen?" Hoeveel van dergelijke blunders kan een zichzelf respecterende democratie dan nog aan, om niet internatioonaal door de mand te vallen? Telkens wanneer iemand buiten de traditionele standpunten om, opstaat om een accuut probleem onomwonden aan de kaak te stellen?
Mijn idee is dat bij verkiezingen de gemiddeld welvarende belg gezapig klaagt over de stemPLICHT en sommigen stemrecht dus als een luxe ervaart om in het stemhokje een bolletje te komen kleuren. Dit terwijl men, zich zonder echt te kunnen inleven, beslist over de toekomst van het leven van een stemloze arme allochtone familie hier in België, terwijl sommigen met het gevoel zitten er hun zondagmorgen weer es aan te moeten verspillen.
Met vriendelijke groeten,
een overtuigde democraat
|