Het recht op discriminatie volgt uit het recht op vrije overeenkomsten te maken.
Een citaat uit: Hans-Hermann Hoppe "Democracy, The God taht Failed" , 2001, p.243.
Hoppe beschrijft helder hoe de staat gaandeweg het recht op discriminatie (wat niets anders is dan het recht op het sluiten van vrije overeenkomsten) ondermijnt en afbreekt:
“...we have been gradually stripped of the right to exclusion implied in the very concept of private property. As sellers we cannot sell to and as buyers we cannot buy from whomever we wish. And as members of associations we are not permitted to enter into whatever restrictive covenant we believe to be mutually beneficial. As Americans, we must accept immigrants we do not want as our neighbors. As teachers, we cannot get rid of ill-behaved students. As employers, we are stuck with incompetent or destructive employees. As landlords, we are forced to cope with bad tenants. As bankers and insurers, we are not allowed to avoid bad risks. As restaurant or bar owners, we must accomodate unwelcome customers. And as members of privat associations, we are compelled to accept individuals and actions in violation of our own rules and restrictions ” (p.243).
en een bespreking door Jos Verhulst:
http://www.democratie.nu/bibliotheek...e_opstand.html
Het spreekt vanzelf dat de staat deze kruistocht tegen het Vrije Contract met allerhande pseudo-morele redenen bekleedt. De politieke klasse heeft het over de bekamping van ‘uitsluiting’ en ‘racisme’. Dat is natuurlijk onzin. Indien iemand bijvoorbeeld om anti-racistische redenen zijn woning moet verhuren aan iemand, waarmee hij nooit een vrij contract zou hebben afgesloten, dan is dat huis tegelijk niet meer beschikbaar voor een andere kandidaat-huurder waarmee wél een vrije overeenkomst tot stand had kunnen komen. De zogenaamde anti-discriminatie-ideologie voert alleen maar een herverdeling door ten nadele van mensen en instellingen die over veel vertrouwen en krediet beschikken, en dit ten voordele van mensen en instellingen die over minder vertrouwen en krediet beschikken. In feite is de door de politieke kaste gelanceerde aanval tegen het recht op discriminatie niets anders dan een aanval tegen het feit, dat mensen overeenkomsten sluiten op basis van vertrouwen. Vertrouwen kan immers alleen maar in vrijheid worden geschonken. De staat kan vertrouwen niet afdwingen. De door de staat in naam van discriminatiebestrijding opgelegde herverdeling heeft daarom geen enkele morele waarde, wel integendeel. Daar bovenop leidt dit politieke dwangregime onvermijdelijk tot gigantische economische verliezen, want opgelegde ‘samenwerking’ zal veel minder productief zijn dan samenwerking die tot stand komt op basis van vrij gemaakte keuzes.