[Doomy]

Oorspronkelijk geplaatst door Jos Verhulst

In vroegere tijden, tot in de 19de eeuw toe, kon zo'n individuele onafhankelijkheidsverklaring heel goed doorgevoerd worden, eenvoudig door te emigreren naar een gebied waar nog geen staat zijn macht gevestigd had, ten Westen van de Pecos bijvoorbeeld.
Een staat die zijn burgers liet emigreren, en dus geen Berlijnse muren en andere ijzeren of bamboe gordijnen optrok, respecteerde in die zin het recht op onafhankelijkheidsverklaring door individuen of kleine groepen (denk aan de minderheidssekten uit Engeland, Duitsland enz die naar Amerika trokken).
Momenteel moet je al naar de maan, naar Antartica of naar Rockall om nog zo'n gebied te vinden.

Hier een paar opmerkingen over:

*) Waar moet je nog heen als de staat je vroeg of laat toch alsnog achtervolgt? Blijkbaar kan de staat het niet verdragen dat er nog individuen onafhankelijk van haar gezag leven.

*) Als de individuen eerst een stukje grond bezaten en de staat nadien kwam om het feitelijke (mede-)eigenaarschap van dat stukje grond van die individuen op te eisen, pleegt de staat dan geen kolonialisme tegenover individuen? Hebben die individuen dan niet het morele recht om het gezag van de staat niet te erkennen?

*) Wat als de oorspronkelijke inwoners verjaagd of verdrongen worden door kolonisten? Kunnen deze zich dan zelf op het zelfbeschikkingsrecht beroepen om hun kolonie onafhankelijk te verklaren? Neem nu de taalstrijd in Canada. Daar gaat het om de tegenstelling Engels/Frans, maar dat zijn eigenlijk helemaal geen inheemse talen maar talen van vreemde oorsprong van voormalige konkurrerende kolonizatoren. De Franstalige Canadezen uit Quebeq organizeerden enkele jaren geleden een referendum over hun onafhankelijkheid van Canada. Maar toen de inheemse Indiaanse bevolking van Quebec op hun beurt ook een referendum organizeerden om zich op hun beurt onafhankelijk te verklaren van Quebeq wilden de Franstalige politici uit Quebec daar geen rekening mee houden.

*) Van wie was de grond die moeder natuur ons gaf oorspronkelijk? Voor er mensen waren, was het van niemand. Of toch in ieder geval niet van menselijke wezens. Ten hoogste andere diersoorten beschouwden het als hun territorium, en de territoria van de verschillende diersoorten overlapten elkaar. Een deel van het territorium van de leeuw overlapte een deel van het territorium van de gier. De grenzen van de leeuw lagen anders dan de grenzen van de gier. Zolang ze geen konkurrenten waren van elkaar voor dezelfde voedselbronnen lieten ze elkaar gewoon met rust. Alleen al daaruit blijkt dat een territorium bezitten niet zo absoluut is en grenzen relatief zijn. Verschillende diersoorten deelden hetzelfde territorium en hielden heel vaak geen rekening met elkaars grenzen. Later zwermde de mens over de wereld uit en eigende zichzelf stukken land die van niemand waren toe. Hij beschouwde die stukken land die eigenlijk van niemand waren als zijn eigendom, alsook alle dieren en bomen erop. In wezen is dit hetzelfde als zeggen dat jij de eigenaar van de Maan of de sterren bent. Op de keeper beschouwd is dit eigenlijk absurd. Had de anarchist Proudhon alvast in dit geval toch gelijk toen hij stelde dat eigendom diefstal is?

Oorspronkelijk geplaatst door Jos Verhulst

Indien je uit de staat treedt zou je ook niet meer over de wegen mogen lopen die de staat aanlegt, in geval van nood beroep doen op politie of ziekenzorg enz. Je eigendomsrechten worden bij consequent uittreden niet door een rechtsstaat beschut. Dat wordt heel onpractisch. Realiter kan je als Robinson niet overleven.

Vrije individuen gaan als sociale wezens samenwerkingsverbanden gaan zoeken. Indien dit niet zo was, dan waren er simpelweg nooit samenlevingen ontstaan. Of men dit zelfbeschikkingsrecht alleen (in de vorm van onafhankelijkheid) of samen met anderen (in de vorm van grotere samenwerkingsverbanden) uitoefent is dan de eigen vrije keuze. Dit geldt ook voor individuen. Vrije mensen zien ook het nut van grotere samenwerkingsverbanden in (al willen ze er wel niet in vervreemden) en zullen dus vanzelf een evenwicht proberen te zoeken tussen de voordelen van groot- en kleinschaligheid. Dat evenwicht kan zelfs in de loop van de tijden veranderen naarmate de transport- en kommunikatiemogelijkheden verbeteren. Binnen een fraktaalfederalisme kan men komen tot het meest efficiënt aantal tussennivo's.

Volgens mij staan in een demokratie individuen en groepen van individuen een deel van hun zelfbeschikkingsrecht over gemeenschappelijke belangen af aan de demokratische verkozen staat met demokratische kontrolemechanismen. Die oefent dan op het vlak van de gemeenschappelijke belangen van die individuen en groepen individuen het zelfbeschikkingsrecht namens die individuen en groepen individuen uit. Je kan het een beetje vergelijken met de manier waarop lidstaten van de Europese Unie een stuk van hun soevereiniteit vrijwillig afstaan aan de Europese Unie uit pragmatisme.

Uiteraard moet iedereen een minimum aantal regels respekteren die het samenleven mogelijk maken, en die moeten zoveel mogelijk ruimte voor individuele vrijheid laten en ook de rechten van anderen respekteren. De eigen vrijheid stopt dan waar de vrijheid van anderen begint. De overheid mag bijvoorbeeld gelovigen verbieden dat men ketters levend verbrandt, maar ze mag niet bepalen waarin gelovigen moeten geloven. De overheid is een soort verkeersagent die het maatschappelijke verkeer regelt. De verkeersagent moet het verkeer regelen en brokkenrijders van de weg afhalen, maar ze moet niet bepalen welk kleur de auto van de automobilist moet hebben, in welk merk van auto hij moet rijden, en waar hij naartoe moet rijden.

Maar hoe zit het dan in een diktatuur? De heersers roepen hun soevereiniteit uit tegenover de buitenwereld en hun onderdanen, maar zelf respekteren ze niet het zelfbeschikkingsrecht van hun eigen individuele onderdanen. Ben je dan beter af met persoonlijke vrijheid in een kolonie met vreemde heersers of met onderdrukking door de eigen heersers in een diktatuur?

Oorspronkelijk geplaatst door Jos Verhulst

Je kan natuurlijk zeggen dat je met een hele groep mensen wenst uit te treden, om als vrije en soevereine mensen, los van staatsslavernij te functioneren. Dat is in principe een werkbaar perspectief. Maar eigenlijk zit je dan op het spoor van de volksoevereiniteit, en hoe die in te voeren.

Ook hier kun je dan enkele vragen bij stellen. Vanaf wanneer kan men als groep aanspraak maken op de volkssoevereiniteit? Is een koppel van twee mensen, een gezin van 3 �* 5 mensen, of een familie van een 20-tal mensen dan een "volk". Indien niet, aan welke kriteria moet een gemeenschap van mensen voldoen om als "volk" te worden erkend? Komen alleen gemeenschappen op basis van grondgebied, (standaard)taal, etnie, en godsdienst in aanmerking? Of komen ook gemeenschappen op basis van andere kenmerken zoals muziek en levensstijl in aanmerking? Strikt genomen mogen motorrijders, skaters, punkers, skinheads, metals, enz. met hun eigen leefwijze en kultuur zich ook als een "volk" beschouwen. Bijgevolg kunnen ze dus ook beroep doen op de volkssoevereiniteit.

Oorspronkelijk geplaatst door Jos Verhulst

De tegendraadse bioboer heeft er inderdaad nooit voor gekozen om een politieke klasse en particratische staat boven zijn hoofd te hebben; maar in een daadwerkelijke democratie hééft hij inderdaad geen politieke klasse en particratische staat boven zich. Het eigenlijke vraagstuk lijkt me dus te zijn: hoe voeren we de democratie in.

Strikt genomen heeft die boer dus vanuit moreel standpunt evenveel recht als een regio of een volk om zichzelf onafhankelijk te verklaren van de staat.