Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jantje
Dit gegeven is zeer belangrijk, want het maakt duidelijk dat de strijd in Vlaanderen voor Vlaamse onafhankelijkheid van de Franstaligen, geen strijd is tegen de Walen, maar een broederstrijd tussen Vlamingen.
|
Excuseer?
Waar vind je die Franstalige Vlamingen dan terug? In Brussel misschien wel ja. Misschien een paar verloren gelopen gevallen in Gent en Knokke (uiteraard Knokke), maar voor de rest hoor ik niet veel Franstalige bourgeoisie in Vlaanderen. Laat staan dat ik daar een strijd kan ontwaren.
Nogmaals: over Brussel kan je nog praten.
Maar die strijd voor het Nederlands in Vlaanderen is al lang gewonnen door de Vlaamse Beweging hoor, en daar kwam geen grammetje (sic) separatisme bij kijken. Dat separatisme is pas op de proppen gekomen toen die strijd gewonnen was. Om totaal onverklaarbare reden had men, na het vastleggen van de taalgrens, het buitenjakkeren van de Franstalige afdeling in de KULeuven en de marsen op Brussel die een uiterst sterke VB toont, begon men met de federalisatie van België. Tot een klein en onbetekenend partijtje als enige verklaarde Vlaanderen onafhankelijk te maken.
Is het toeval dat er in die jaren '80 niet veel gebeurde dat gunstig was voor Vlaanderen? Gewesten waren een creatie pro Franstaligen en zeker met het Brussels Gewest in 1989 had je een een nederlaag voor Vlaanderen. Geen wonder dat de enige partij die Vlaamse onafhankelijkheid wou, de eerstvolgende verkiezingen doorbrak, om dan 15 jaar lang haar wonderjaren te hebben.
Het is pas met Yves Leterme, ere wie ere toekomt, en het Vlaams Kartel dat er weer hoop komt op een sterke Vlaamse vertegenwoordiging. Dat het niets geworden is met Leterme staat daar los van, het was de perceptie bij de verkiezingen die telt. Ook de winst van de N-VA was in dat opzicht geen verrassing, omdat ze geen separatisme verkondigen dat als een vluchtgedrag kan gekenmerkt worden, maar als dreigement: doe mee met ons of we zijn weg. Eerlijk, ik ken bijzonder veel mensen die er openlijk voor uitkwamen op N-VA gestemd te hebben, ofwel voor de senaat ofwel voor de kamer ofwel voor beide.
Ook hier zie ik weer geen broederstrijd tussen Franstalige Vlamingen en Nederlandstaligen. Ik zie wel een sterk Vlaanderen dat de problemen binnen huis wil aanpakken en niet wil wegvluchten n'importe quoi, al zou dat Brussel kosten, de rand en 100% van de staatsschuld.
Vlaanderen heeft gewonnen, aanvaard dat toch eens. Wat we nu meemaken is de tweede emancipatiegolf waarbij België wordt omgebouwd tot l'état belgoflamande. Nu gaat het niet meer om de interne strijd tussen Franstalige elite in Vlaanderen en het Vlaamse plebs, maar om de normalisatie van België als een Nederlandstalig land met een grote Franstalige minderheid. Gezien de demografische verhoudingen is dat een logische evolutie. Als er dan toch moet afgescheiden worden, laat dat maar over aan Wallonië.