De mens denkt zich zo gemakkelijk centraal in het leven. Eens hij begint te onderzoeken beseft hij deel te zijn van een groter geheel. De zon draait niet rond de aarde. Het zonnestelsel staat niet centraal in de melkweg. We zijn een minuscuul deeltje als individu van iets heel ouds en complex. Velen kunnen niet leven met die kleinheid. Het ontbreekt hen aan nederigheid. Ze klampen zich vast aan een wereldbeeld dat de mens centraal stelt. Met beloftes op eeuwigheid. Met beloningen na de dood.
Bestaat er dan zo iets niet? Dat weten we niet. Wat we wel weten is dat het niet de vormen aanneemt die de mens in het verleden waarheid dacht. Er zijn geen bergen die strijden als Goden met elkaar (Bolivaanse ontstaansmythes) waarbij de ene berg de top van de andere afsloeg*. Er zijn wel tectonische platen. Een bewegende aardkorst waardoor er op sommige plaatsen bergen zijn die groeien terwijl ze elders door erosie kleiner worden. Het is de accumulatie van menselijke kennis, die het individu overstijgt, die we niet zomaar mogen beknotten door oude theorieën waar we uit angst en machtsstreven aan vasthouden ondertussen dat we pretenderen er een God mee te eren. Zou een god zo'n inerte mens gewild hebben? Stilstand, terwijl alles rondom ons in beweging is?
* Hetzelfde geldt voor de 7 dagen creatietheorie. Eveneens een oud en 'primitief' verhaal om het van leven te pogen vatten.
Laatst gewijzigd door Johan Bollen : 25 december 2014 om 14:09.
|