29 - Kant.
Ook hierin ligt een verwarring bij Kant dat hij meent dat ruimte en tijd onze eigen subjectieve voorstellingen zijn die wij als het ware in de natuur projecteren als grondslag a priori van de uiterlijke dingen.
Wat wel heel erg vreemd is dat de dingen zelf, zonder onze projectie, zich niet in de ruimte zouden kunnen bevinden en dus eveneens door ons geprojecteerd zouden moeten zijn.
Maar Kant toch meent dat ze van buiten komen, wat nogal tegenstrijdig is.
Dan zou ik ook moeten denken dat de medemens, die ik toch duidelijk buiten mij zie, daar niet werkelijk is, en mijn projectie is uit mijn innerlijk vandaan en als innerlijke ruimte de hemel zou moeten zijn.
En hij omgekeerd hetzelfde moet denken van mij en wij beiden elkanders projectie zouden zijn uit de hemel op aarde in ruimte en tijd.
En waar de mens dan de voorstellingen van ruimte en tijd vandaan haalt, dat verklaart hij niet, maar de mens wel als schepper van tijd en ruimte, de waarde krijgt God zelf te zijn.
Zodat Fichte, als groot bewonderaar van Kant, dan ook tot de conclusie kwam dat het Ik het Niet-Ik schept (de wereld buiten), kortom dat het Ik God zelf is.
Dat laatste is overigens niet zo gek gedacht dat de mens in wezen God zelf is, maar dat is dan niet meer de mens van Kant.
Nochtans is voor de schepping, dat wil zeggen: de logica van tijd en ruimte, geen God nodig en is de beginnende logica van Hegel als eenheid van Zijn en Niets als Worden (de tijd) tot Daarzijn (de ruimte) voldoende, en dan verder samen met de wiskunde er nog bij.
|