Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door styllo_ben
Binnen LSP kringen wordt de kritiek geleverd dat de PVDA, in een poging om de plaats van de SPA te kunnen innemen als bevoorrechte partner, weinig kritisch is tegenover de vakbondsleiding (van de ABVV).
De LSP maakt de analyse dat de PVDA nu wilt worden wat de BSP (en later ook de SP)ooit is geweest. Daarom ook de sterke oriëntatie op de vakbonden. Maar de kritiek is dus dat de PVDA zich eerder richt op de 'structuren' (lees: bureaucraten) in plaats van resoluut achter de vakbondsbasis te staan.
Verder maakt de LSP de analyse dat dit ijdele hoop is van de PVDA. Het zou zelfs een grove politieke misstap zijn. Immers, de LSP vertelt dat het kapitalisme in een zodanige fase, of crisis, is beland dat 'rechten afdwingen' alleen maar moeilijker op wordt. Vandaag de dag zitten we echt niet in de comfortabele situatie als in '50-'60. Het kapitalisme van vandaag is meer dan ooit het kapitalisme van tekorten, saneringen en sociale afbraak. Voor vakbonden die zich opwerpen als mede-beheerders van het kapitalisme, is er dan ook minder en minder ruimte om rechten af te dwingen of progressie te bekomen.
Vakbonden zijn ooit het brandpunt geweest van volksbewegingen die zaken afgedwongen hebben die we nu als de fundamenten van ons maatschappij beschouwen. Zaken zoals enkelvoudig stemrecht, vrouwenstemrecht, de sociale zekerheid, fundamentele rechten en vrijheden... Maar laten we eens kijken wat de vakbonden voor ons de laatste 20 jaar hebben kunnen bewerkstelligen? Eigenlijk niks super progressief, en al helemaal niet maatschappij-veranderend. In feite zijn ze helemaal in het defensief geduwd en hun strijd vandaag is slechts om hetgeen wat vroeger afgedwongen is, te verdedigen, en niet om naar nieuwe hoogtes te dragen.
Dit is de huidige situatie van de vakbonden. En dit vertaalt zich ook naar de politieke afspiegeling ervan. Ik doel op de politieke vertegenwoordiging van de arbeidersklasse: hoe progressief is de SPA (en delen van de CD&V)? Het in het defensief zijn van de vakbonden is eigenlijk de andere zijde van het zelfde medaille: de teloorgang van de sociaal-democratie en het uithollen van het rijnland-model.
Ik wil maar zeggen, de objectieve situatie is fundamenteel veranderd maar de PVDA wilt slechts kopiëren wat vroeger is geweest. De PVDA meet zich de rol van de sociaal-democratie, niet die van nu (gelukkig maar) maar die van 40 jaar geleden. Maar dat kan niet werken!
Wat stelt de LSP dan wel als werkbaar?
De LSP zegt dat de vakbonden eerst en vooral van het juk van de burgerlijke partijen (en in het verlangde ervan de vakbondsbureacraten) af moeten. Mede-beheerder willen worden van een failliet systeem kan alleen maar voor ongelukken zorgen. De vakbonden moeten hun banden met de 'bevoorrechte' partners verbreken. Alleen dan kan de basis aan zet komen. De politieke afspiegeling ervan zou moeten zijn de creatie van een nieuwe arbeiderspartij. Pas dan kan de arbeidersklasse in het offensief gaan en voor sociale vooruitgang zorgen.
De PVDA maakt de historische fout om haar programma af te zwakken en de nieuwe sociaal democratie te willen zijn binnen een kapitalisme dat meer dan ooit het kapitalisme van de tekorten, saneringen en sociale afbouw is.
Dat is dus wat de LSP vertelt.
Hebben ze gelijk of niet?
|
Neen, dat hebben ze niet. De PVDA heeft, anders dan de strekking waar de LSP toe behoort, van in het prille begin van haar bestaan ervoor gekozen in de vakbonden te gaan werken. Daarbij zijn gigantische beginnersfouten gemaakt, maar er is in de 40 jaren dat de PVDA die werking al heeft ook een enorme ervaring opgebouwd over hoe een communistische partij in België in de vakbond moet werken. Zowel met militanten en delegees als met vrijgestelden en secretarissen.
Wanneer de LSP de analyse maakt dat de PVDA de plaats in wil nemen van de sociaaldemocratie van 40 jaar geleden komt het mij steeds vaker voor dat de LSP in die analyse de plaats wil innemen van de PVDA. Dat zal vooral voor de LSP problematisch zijn wanneer ze doorkrijgen dat hun analyse over de PVDA niet klopt.