Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door eno2
Ik herinner mij niet veel meer van die hele lectuur. Hij kwam toch uit een christelijk nest. Met zijn nauwe moederband was de richting van zijn wending niet zo verwonderlijk. was het niet zijn ongeruste moeder die alles in het werk stelde om hem te laten bijdraaien en hem in contact bracht met Ambrosius.?
Volgens mij bevat het Christendom een serieuze portie manicheïsme.
-Epicurus-
Theodicee...
Na de vraag "bestaat God?" behoort de tweede vraag, de vraag '"waarom is er kwaad" tot de diepste menselijke vragen ooit gesteld.
privitio boni:
Augustinus was de eerste die dit uiteenzet en zegt dat kwaad een gebrek aan goed is (privitio boni). Wat in
tegenspraak is met het manicheïsme, want het ontkent ontologisch dualisme en handhaaft strikt monotheïsme.
In het christendom is het kwaad niet iets dat ontologisch actief en vitaal is, het is eerder iets dat tekortschiet (aan goed) en beroofd is (van goed).
|
Het lijkt me zo op het eerste zicht dat Augustinus eerder een labiele geest was. Een 'zoeker' weliswaar die van alles en nog wat probeerde. En die uiteindelijk niet zozeer koos voor het Christendom an sich , maar wel feitelijk koos voor de godsdienst van de sterke persoonlijkheid Ambrosius die hij zeer bewonderde. Deze godsdienst van Ambosius was toevallig het christendom. Wellicht bood het christendom hem op rijpere leeftijd ook een welbepaalde zekerheid , een zielerust, die hij als labiel mens eigenlijk al zolang zocht. Dat is volgens mij de essentie van het hele verhaal Augustinus .
Het spreekt vanzelf dat het waarheidsgehalte van het christendom natuurlijk op hetzelfde niveau stond als dat van het manicheïsme: beiden zijn menselijke bedenksels.