[CUFI]

Oorspronkelijk geplaatst door dewanand

ja joh Wieroe wil dat ik het heilige boek van de Arische Katten ga bestuderen

Jezus was toch geen blanke Arische man???

We weten de huidskleur van Christus niet, die doet er ook helemaal niet toe. We zijn allemaal zondaars door Adam. Christus is de nieuwe Adam, de nieuwe gelijkenis van God waarin we herboren moeten worden in geest om terug tot God te kunnen komen. Denk hier aub grondig over na in het ruimste en diepste dat je kan gaan.
Geloven in Christus is het beste dat je uzelf kan aandoen voor uw tijd gekomen is. Ga voor de wedergeboorte in geest en vergeet uw zondig lichaam.

Toch ben ik nu flink geregenereerd ok, zo meteen stukje crossen met mountainbike in Delftse HOut tot 18 uur.

Wat was de diagnose van uw ziekte als ik zo rechtuit mag zijn.

mijn leven is zo totaal LEEG cufi, en geloof mij nu liefdesverdriet, ben al 2 maanden beetje verliefd op Bedjin, een leuke Irakese meid bij LIdl. Maar ok zij weet dat ik gek en ziek ben, en kan nooit iets worden. IK ben genetisch nu gehandicapt en minder valide, seksueel gehandicapt, ja joh dat is lijden als primair geboren heterofiele koelie aapje. Levensdrama, kan gewoon NIET DOOD gaan denk ik vaak.

Probeer haar als een zuster te zien.

Ik wilde zo vaak gewoon DOOD gaan ok, jarenlang,
Ja ik ga NVVE maar verzoeken om zelfmoordpillen te laten legaliseren, gewoon automaten he die 7maal24 uur de PIL van Drion verkopen. IS toch hier overbevolkt he.

zielig hoor zoveel mensen lijden, jongeren ook ziehier he duizenden zelfmoord teksten en veel zijn echt al dood nu

Je zal niet de enige zijn die met die gedachte worstelt. Maar ik heb toch liever dat ze cannabis legaliseren dan zelfmoordpillen.

Levensverhalen
Hoe moet je verder wanneer het licht aan het einde niet meer dan een glinstering is.
Bijna 27 en nog steeds dezelfde gedachtes als toen ik 11 was. God weet hoe lang ik hier al mee rond loop.

Borderline en ptsd met een flinke scheut depressie.

Aangerand door een vriend, een jeugd met een narcistische moeder waarbij schelden en schreeuwen de nummer een manier van communicatie is, vrienden die nooit bleven plakken of een mes in mn rug staken, exen die alleen maar het slechtste met me voor hadden, vreemdgaanders, familie die uit elkaar is gegaan waar niemand meer van over is, meerdere chronische ziekten die het leven niet gemakkelijker maken, zware obesitas wat school echt een ramp maakte en een continu chronisch gevoel van mislukking en leegte.

Al sinds dat ik een klein meisje was had ik het gevoel nooit de 18 te halen, dan is het voorbij, dan zal ik eindelijk de rust vinden.

Dan ben je opeens 26 en ben je totaal de weg kwijt, wat moet ik nu, zo ver had het niet moeten komen?

Ik mag niet klagen, lieve man, ouders die bij zijn gedraaid, fijn huis met twee lieve katten en een baan waar ik redelijk comfortabel ben.

Waarom blijf ik me dan wel zo voelen? Waarom kan ik niet normaal zijn als de rest van mn omgeving. Dagelijks voelt het alsof er een donderwolk met me mee gaat en lood in mn schoenen zit. Ik wil naar huis is iets wat ik zo vaak denk, maar wat is thuis? Als ik denk aan opa in het hiernamaals dan voel ik rust. Er is geen enkele andere plek waar ik op dit moment naar verlang dan naar de rust die ik voel bij opa. Bij rust van het "gaan".

Maar ik kan mn man niet achterlaten, ik kan de katten niet achterlaten.. het beeld van de katten die niet de kennis hebben en denken, waar is mama gebleven. De pijn wat ik iedereen aan doe door de keuze te maken.

Maar het blijven doet zo'n pijn.

Elke keer weer zeg ik, nog even volhouden, de zon zal voor je schijnen, het geluk van komen.

En jaar na jaar blijft het donker met hier en daar een flits en een knal.

Ik voel de deken van pijn en verdriet me langzaam verstikken en weet gewoon niet of ik de kracht heb om eronder uit te komen.

Ergens weet ik dat ik niet zal gaan door het verdriet wat ik andere ermee aan doe. Wel doe ik mezelf er nog meer pijn mee om te blijven.
Datum:
24-01-2022
Naam:
Angie
Leeftijd:
26
Provincie:
Drenthe
Wat moet ik doen.
Ik ben een meisje van 13 die elke dag zelfmoordgedachtes heeft en pogingen gedaan heeft maar helaas zijn mislukt.
Ik word heel erg gepest en thuis veel ruzies en rechtzaken over ots (ondertoezichtsstelling) en uhp (uithuisplaatsing)
ik heb geen vrienden en in de pauze zit ik altijd maar alleen.
Ondertussen denk ik dat ik dit verdien.
Ik heb sinds mijn 10e depressies en krijg er geen hulp voor.
Ik ben begonnen mezelf te beschadigen met messen maar steeds dieper en dieper en meer om de pijn niet te voelen maar het lukt niet.
Mijn school werd steeds slechter met mijn werkhouding en opgegeven moment heb ik het een klasgenoot verteld en die heeft hulp ingeschakelt bij de mentor.
En nu moet ik elke week 2 x praten met een schoolpsycholoog.
Ik kan gewoon niet meer.
Datum:
28-12-2021
Naam:
adora
Leeftijd:
13
Provincie:
Drenthe
Wat moet ik zeggen?
Ik sta momenteel dichtbij iemand die zelfmoord wil plegen. Ik wil jullie bedanken voor jullie openhartige verhalen over jullie strijd met de dood. Dat helpt mij.
Ik heb zelf een moeilijk leven gehad en mij veel alleen gevoeld, alsof niemand van mij hield. Soms ook geen zin om te leven. Toch heeft dit me altijd weerhouden om het op te geven: kies ik voor de dood, kan ik niet meer terug. Want wat als de dood meer tegen valt dan ik verwacht? Het daar nog eenzamer is? Ik weet niet wat me te wachten staat.

Ik geniet ondanks moeilijke dingen weer van het leven. En denk zelf al lange tijd niet meer aan dood gaan. Ik hoop dat diegene die zelfmoord wil plegen zich weer fijn gaat voelen en van het leven weer kan genieten.
Datum:
17-11-2021
Naam:
Jemie
Leeftijd:
45
Provincie:
Drenthe






https://zelfmoord.nl/
------------------------------

Het leven is een lijdensweg. Daarom is het beter te geloven. Als ik mijn geloof niet had en de hand van God niet gevoeld had, ik zou nog een marginale zatlap zijn die zich compleet onbewust van diens zondes was. Of degene waarvan ik me wel bewust was verkroppen en innerlijk bestrijden zodat ik me zelfs tegen mijn dierbaren verzette.
De liefde met waarheid is het enige wat kan genezen, ook al doet het daarom niet minder pijn en is de weg omhoog veel trager dan omlaag.

Valt wel op dat ik afgelopen maanden mijn geloof verwaarloosde en mezelf daarin wat verloren ben. Het kan snel gaan. Maar ik heb volhard in de ergste kwalen en het voelt echt dat ik in iedere levenssituatie de fles kan laten staan.
Solus Christus