[1handclapping]

"All is well that ends well" - gelukkig zijn we dus pas dan als onze stoffelijke resten begraven zijn, de asse in de urne of verstrooid...
Het geluk begint bij de conceptie.. we waren een gewenst of geduld individu, maar hoe zou het verder aflopen ?
Mijn concenptie was heel onbewust en in feite "een ongeluk" - "een geluk bij een ongeluk" zo bleek alras want door mijn aanwezigheid in moeder's buikje hoefde zij niet terug naar het strafkamp voor stoute arische meisjes die de oorlogsinspanning niet voldoende steunden en verdacht waren van
appreciatie van pntaarde muziek... Een twijfelachtig maar toch gelukkig
begin...
Op mijn geboortedag probeerden engelsen en amerikanen zoveel mogelijk
mensen die ongelukkig genoeg op die plaats woonden hun leven te beëindigen (2 dagen voordien was Dresden aan de beurt geweest -
ook amerikaanse en andere krijgsgevangenen waren het slachtoffer van de verwoede pogingen om een aanslepende oorlog te beëinigen-
Schlachthof fünf is niet voor niets mijn lievelingsboek). Dus weer was ik gelukkig - ik bleef leven !

Ook geluk hadden diverse ongeveer gelijktijdig geboren kindjes daar in de
"Universitätsklinik Eppendorf" mijn braaf verklaarde moeder had veel moedermelk en ik deelde dit natuurprodukt dat eigenlijk mijn exclusief
eerstgeborenerecht was met een aantal minder fortuinlijken -
meteen kreeg mijn karma weeral goede punten zonder dat ik er ook maar iets voor gedaan had ...

Dit korte verhaal om maar aan te geven dat men over het algemeen niet te veel verdienste aan "geluk" heeft - let wel : hetzelfde geldt voor "ongeluk"
ook dat slaat als een wreed blind toeval toe. Braaf leven e van dag tot dag in bange afwachting wat vrouwe fortuna nu weer met ons voor heeft...